De Jordaan

107

vader Scheendert, vóór het bedje van zieke Annetje, zonder naar het kindeke om te kijken. In haar verfijnden smaak, in allerlei subtiliteiten uitgaand bóven de algemeene Jordaansche chique, was Corry óók de mooiste meid uit de heele buurt. Alle jongens waren dol op haar. Ze bracht een soort van zinnelijke verhitting in hen die ze tegelijk vrijpostig en schuchter deed zijn. Corry flapte er alles uit, lachte heel aanhalig, schertste en stoeide, maar stond zelfs niet den onschul-digsten kinstreel toe. Scharrelden de jongens een paar weken om haar heen, door het uitdagende en lokkende in haar wezen vagelijk bedwelmd, en kregen ze nauw een zoen, dan vervloekten ze Corry om haar ״groosig-heid" en ״branie". Niet één kon met haar opschieten. Ze was in alles dwars en van een aftergende onverschilligheid. Alleen presentjes, daar was ze fél op. Had ze de dingen eenmaal in haar zak, dan werd ze dadelijk weer wreed-plagerig, wispelturig, tartend-gezwind en 41 te bewust van haar in-roes-zwijmend meisjes-mooi. Ze ontstak ophitsende hartstochten in de Jordaansche vrijers en tegelijkertijd wierp ze hen met een kwelzuchtige verduiveling in haar keur-keus terug. In haar achteloosheid voor alles, kon niemand haar mans worden. Als jong ding van tien jaar had ze een tante, die haar met een klap wou re-geeren, een stuk van de pink afgebeten in hysterische gift-woede. Ze kón geen dwang, geen bevel dulden. Ze zou een lijk geslagen hebben als ze meende dat het haar bang wou maken. Ze had een zenuw-radde welbespraaktheid en ze sloot voor een diender den mond niet. Alles wa!s bij haar gelijk. Ze vreesde geen ziekte, geen ransel, geen gevaar noch bedreiging. Wat ze wou doorzetten, zette ze door in harde wilskracht. Niemand van de meiden hield van haar en toch schoten ze uit hun gearmde loop-rij los, op Corry aan, wanneer