De Jordaan

io6

de Anjeliersdwarsstraat, en van een twee-en-twintig jarigen smid die zijn baas op een ijzersmederij met den voorhamer de hersens had ingeslagen. Oude Scheendert vertelde, verklaarde de nieuwtjes. Hij omlegerde ze met vermoedens. Hij debatteerde hittig en angstaanjagend over het al- of niet schuldige. En de grootste genieting bestond voor hem in het voorspellen, hoeveel ze van het gerecht zouden krijgen; te voorspellen dat de menschen vrijgesproken werden; voorzienigheidje te spelen. Hij had nu een heel verhaal van de vergiftigde taart.... Maar Nel moest niets hebben van die flauwe kul. — Verstoord had hij zijn portemonnaie weer dicht gekneld, ontstemde woordjes in zich zelf verkauwend. Soms droeg hij de allervreeselijkste nieuwtjes drie maanden vuil in zijn portemonnaie. Dan las hij ze in een park vóór aan de invaliden, stok-oude kereltjes gelijk hij, als pas-gebeurde ergheden. Dan keken die met verwrongen gezichten van verbazing naar zijn beef-kaak óp, en aten hem de woorden uit den mond weg. Maar met Nel was niets te beginnen. Als die zei: ruk in!.... dan rukte hij in. Nel wou hem niet bekennen dat ze het alleen niet toestond, omdat ze er zoo akelig van werd, en haar hart in het lijf omdraaide van ellende, als ze er naar luisterde. Want die Oude kon met zoo een angstige beefstem al de narigheden zóó bang haar gemoed inzaaien, dat ze er van droomde en benauwingen kreeg. —

Hoofd-gebukt stapte Corry het kamertje in. Ze was de oudste dochter van Nel, even achttien, heel slank en nog langer dan haar moeder. —

Neel wipte met een wild ״gedag" het winkeltje uit, en vader Scheendert lokte inet verhaaltjes — schoon kleine Gijsje altijd doodsbenauwd bleef voor zijn éénen vreeselijken tand, — de jongens mee de straat op. Lui smakte Corry zich neer op den stoel van groot-