De Jordaan

04

— Drie doage.... en ik hep de heule taad.... an bruylofte gedècht... ik sèg d'r de slipdès fèn Eintje Neimpie.... Beiter jong gedronke en bedorrefe as .... as nie gedronke en gestorrefe song ie, niet?.... Ik sèg d'r de ouwe Keè Spek mit d'r rauje linte om d'r

knobbel____an 't orregel.... Ik sèg d'r kloarlicht faur

me.... de groene muts fèn Trüy Kies.... Och.... dèt is t'r 'n meroakel.... sau hèrd as je dên opschiet. —

— Goeie laup om de daud te hoale,.... zuchtte somber Neel.

— St!.... sst!.... Wèas maan d'r moar nie an____

roep maèn niet te hèrd!.... Anders trekt Haèn me op de mèt!.... sst!.... sst!____

Hij lachte, lachte weer zachtjes. En zijn hooge, beverige stem kraakte blijde klankjes in het donkere krot rond. De jongentjes waren stoeiend het plaatsje opgedrongen en hurrieden met veel lawaai om den duiven-rcxmmel. Telkens fladderden een paar tortels langs het duistere raam, schrikte de oude Scheendert, duwde hij zijn prop zinkens-watten dieper het linkeroor in. Gluiperig was vader Scheendert met zijn stoel een eindje dichter naar het raam geschoven. Een paar vlokken fijn haar zilverglansden in het donker, onder zijn pet uit. Huib Kilometerboekje slobberde in-smakelijk zijn kom troost en plukte heel omzichtig een dikke droge boterham, door Nel hem zonder vragen toegeschoven, hol bij de kruimkorst uit. — Onrustig begon vader Scheendert zijn broekzak in te diepen. Zijn handen beefden zoo erg nu als zijn onderkaak. Eindelijk haalde hij, zacht woorden vermummelend tot zich zelf, zijn portemonnaie voor den dag, gezwollen als een visschenkop.

— O jessis fadér, ruk in!,.. kreet Nel plots heftig, toen ze zag waar het bij den oude op uitdraaide.

Vader Scheendert scheen dien kreet te hebben verwacht,