De Jordaan

101

Huibs stem kraakte hoog, toch zangerig door de zachte lachjes, die al zijn langzaam-versleepte woorden dempten.

Smeirige swerfer, geelgieter!.... schold Nel goedhartig.....kom je weir 'n hap bedele?.... mot dat

nou soo deurgaan?

— Daurgoan mins?____ ik goa altiat daur.... we

gaane allegoar daur!.... ik laèk wel de kuyerende Jaud!.... ik hep d'r minst genaume fier foetjes faur op jullie allemoal____

— Je ken toch in 't Werkhuys.... spotte Neel.

— Och maèd.... ik hep d'r 'n leifetje as 'n prins in

'n kaulemaan.... hoho____de derde streng houdt t'r

de koabel.... wel nou, ik bin fraègesel, fraulik en ge-sjochte....

— Maar in 't Arremehuis.... drong Nel aan.

— Och kaèk es.... dèt is t'r nou sau geleige....

Even hield Huib zijn stem in, om Neels en Nels aandacht te spannen. —

— Dèt is saü geleige.... de eine komp de andere teige____

Huib lachte.... Ze waren er in gerend. Ze hadden gedacht iets heel gewichtig-verklarends te zullen hooren; nou kwam hij met dat doodpiere rijmpje.

— Nie waèfe.... ik hep de heile dèg groaties lucht, reige en sonneschaèn .... en snèchts .... snèchts .... faên.... proef ik hoe de teir oasemt.... Saü.... de kaus is èf.... alles heit se gèngetje.... Onse liefe

heir hep auk de son an 't droaje motte brenge____

Hij smakte leutig op zijn oolijke woordjes. En knus vertelde Huib voort.

— Weit je Nel?.... toen ik mit Nicht Tauntje in 't hufeliksbautje stèpte.... toe wès ik sau noakent èrm

as 'n wurm an de hoak, hè.... Ik sei: maèd____ik

sel feur jou fèst de meubeltjes bei mekoar knikkere....