De Jordaan

99

was overal thuis, misschien wel omdat hij geen dak had. Werd hij gebeten door de roode kaken van Heintje Pik, dan keek hij voor een droef kwartiertje beduusd, maar het humeur trommelde hem weer overeind. Hij bleef oud vel, maar toch nog onder den pekel-reuk. Hij zou er altijd wel komen en als hij er niet kwam, kwam hij er pas goed,.... was éen van zijn geheimzinnige spotternijtjes met eigen ellende. Vaak neuriede hij stilletjes tusschen de tanden, alsof hij net een loterij-prijsje had ingeheschen. Dat was nu eenmaal zoo zijn tevreden geaardheid; alles van zijn eigen ellende zoetjes te begekken, zijn armoe, zijn leed, zijn zwerven, mijlen vér, om een hapje brood. Want jenever dronk hij nooit. Hij huiverde al van de lucht. Niemand uit de heele buurt had Huib Kilometerboekje ooit bal-oorig of driftig gezien, al scheen hij door den geeuwhonger op de hielen aangejaagd. Hij wou wel van alles doen met zijn moede karkas, zich overal heel klein tusschenin schuiven. Het laatst nog als karren-optrek-ker bij de Prinsensluis, maar de barre geweldsknuisten van de vaste brughelpers hadden hem gauw wijzer gemaakt. Een borrel kon hij van al die luidruchtige nathalzen krijgen, geen boterham. — Nel was zijn eenig familielid, en die stopte hem altijd wat tusschen de hongerige kaken. Maar bergen kon ze hem evenmin, al had ze er al honderd keer om gedacht. — Zoo zwierf en zwalkte hij rond zonder dak, en toch niet vervallen of met een verdierlijkt bewustzijn. Hij sliep dan op een bank in het Vondelpark, dan in een stuk loods; dan onder het vooronder van een leege aardappelenschuit; dan in het stinkende werkplaatsje van een stoelenmatter dien hij kende.... Maar dat plaatsje werd bedreigd door kameraad-slapers, die den ouden Huib weerden, omdat hij niet mée-zoop. En tóch lachte hij zachtjes, heel zachtjes om alles wat in de woelige en stille we

7'