De Jordaan

97

wonden .... Joapie hep op se foalie gehèd____moe ...

moar ikke wès faan.... faan!____

Neel lachte en voelde zich ellendig-los van binnen en zoo raar-slap. Ze zou wel om alles hebben kunnen lachen en huilen tegelijk.

— Werom?____vroeg Nel Japie.

— Omdèt ikke .... ikke____

De kleuter van zes stotterde bangelijk.

— Hei,____ gannefde Dirk hem snel de woorden

uit den stottermond,____hei hepper gein swembroekie

gehèd....

— En je hep fan tante Neel pas 'n sint gekrege?....

— Dètte____ ette.... dètte.... moe .... dètte....

— Die heppie f'rsnoept!.... ving Dirkje hem weer af.

Neel lach-huilde en schreeuwde:____

— Mö-je-e-sint feur 'n swembroekie?... mèg 't wicht sau d'r nie an?.... D'r binne d'r erger mit d'r-ellebaug langs 't rauje-dorp geschuurt.... wèt 'n schoèp!.... sau'n hikmejaur....

— Heppie op se foalie gehèd,.... dreef Dirkje door.

— Nie .... etes .... nietes!.... gilde het stotterkleu-tertje Japie.

— Wellis moè.... wellis.... an de paurt....

— Je snater dicht.... viel Nel nu streng uit, terwijl ze Dirkje een klap om zijn ronde jongens-kopje bedeelde, .... ik vraag je niks klikkebrok.... En as jij weer wat te snoepe hep, leelijke hummel.... dan mag je eerst de winkel van je moer wel befoordeele____

Ze verlachte stiekem haar gewichtigheid, maar keek toch streng op stotterend Japie neer. —

Een hoestbui vlaagde weer los, van het schemer-bedje. Wee-zoetige gotenstank zoog door den kelder en van het laag-gedrukte plaatsje, tegen vunze schuttingen ópgekneld, klaagde droef duiven-gekoer, uit een rommelig, donker-vergroend hok.

De Jordaan 7