Levensgang, tweede deel

de stad, en den heelen dag was Hein niet aan den wandel geweest. De paar vrienden die ie had, werkten, niemand kon ie bezoeken. Bij Zeelt mocht ie op den dag niet komen. Alleen 's avonds ging׳ ie weg naar vergadering, waar ie veel meer voor was gaan voelen, levend tusschen 't gewoel van al de makkers en arbeiders. Nou had ie geen lust in wandelen vandaag. De zon wou, bleek, als uitgeblazen, even door de mist heenbreken, maar kon er niet achter-uit. Den volgenden dag weer nèt zoo. 's Avonds was de mist wat opgetrokken, maar 's morgens hing ie 'r weer, verkillend. Wind en scherpe kou door 't damp-nat zich heenwerkend, hielden Hein weer op z'n hokje, al bibberde ie soms van kilheid. Om z'n voeten had ie beddedekking gerold toen ie zich te sterk verkleumen voelde.

Eindelijk was de groote dag gekomen. Zóó onrustig en gejaagd, zóó doorschokt van blijdschap en angstgevoel soms, had ie zich nog nooit gevoeld. Telkens betrapte ie zich op zenuwachtige haastigheid, en mal vond ie dat gejaagde in 'm. Deed ie iets, dan was 't half vliegend, en soms genoot ie 'r van als ie zich-zelf koel snapte in z'n onrust, zich verwijtend voorhield hoe raar ie deed. Zeker mocht ie dol blij zijn dat ie 'r zien zou; maar dat-zich-nou-voor-niets-den-tijd-gunnen, dat angstgevoel dat er iets gebeuren zou, dat gejaagde, hoefde niet. En dan deed ie kalm, zich-zelf dwingend tot rust, alles over. Maar in den middag was ie z'n beheersch-kalmte weer kwijt en juichte ie dat 't al zoo laat was. De zon kwam nog éven door uit 'n scherpen vriesdamp, die overal boomen, grond en dakstukken in verrukkelijk witblauw of grauw-groen glanzig rijp had verstold. Van middag zou ie weer es naar de Ruiterkaai gaan, want nu met zon moest ie dat leven daar vroolijker zien; 'n stadshoek die 'm voor 'n paar dagen zoo diep-droevig voorgesomberd was. Op straat deed de kou en 't opvroolijkend zongespat 'm goed, bracht warmte in z'n donker afdwalend gedenk soms, dat al angstiger werd hoe dichter 't uur kwam waarop ie Eva ging zien. Want nu juist kón ie niet gelooven dat hij zóó gelukkig mocht zijn en zij heel gewoontjes zou doen, wat z'm toch maar vluchtigjes beloofd had. Misschien had Zeelt wel verkeerd gehoord, en alleen maar gezegd dat z't wel es 'n Donderdag zou doen, maar God weet wanneer. Voort joeg ie nu op z'n angst. Zou ze wel van avond daar bij dien winkel staan? En als ze 'r niet was, hemeltje, wat ging 'r dan met 'm gebeuren! Hoe zich dan te houên ? Dat hield ie toch niet uit! En als ze 'r wel was, wat moest ie dan doen, en hoe moest ie 'r aanspreken? Als z'r nou es toevallig was en heelemaal niet aan hèm dacht? Wie kon 'm verzekeren dat ze voor hèm kwam? Zoo warrelde 't 'n poos in z'n kop, tot ie zichzelf weer naar vond, zwak, veronderstellend allemaal bange, onware dingen, en zich opdringend dat alles maar moest gaan zooals 't w^rou.

Onder 't viadukt, bij 't donkere gebrug achter leuningen-kilte en bruingroen water geklots, dat net scheen 'n Nijlpaardenbassin, zooals ie in Artis gezien had, werd ie al verblind door 't scherpe licht van