Levensgang, tweede deel

4

je toch opzij duwend, als je bij ongeluk uit hartstocht 'n beetje te dicht bij ze komt, zooals ie eens had hooren zeggen 'n patroon tot z'n slijper, achter uit 't loketje op kantoor: •— Hè kerel, ga 'n beetje opzij, je stinkt zoo uit je mond! — Dat gevalletje kon ie nooit vergeten, omdat 't 'm vuurrood van schaamte en woede gemaakt had en ie wel huilen wou toen, zóo grievend was 't 'm voor dien armen kerel, die daar in z'n verbouwereerdheid nog beleefd ״Jawel!" ging zeggen. O! als 't hem gebeurd was, hoe had ie dien smeerpoets 'n klap op z'n snuitwerk verkocht. En zóo, zóo iets, wel niet precies, draaide in 'm om soms, als ie dacht aan 't bekijk en 't belanggestel van juffrouw Eva in zijn wezentje. Maar 'n anderen keer, wanneer ie minder wantrouwend was en alles weer van begin af naging, dan begreep ie z'n vreugd niet als ie haar zag, als ie dacht aan dat ongegeneerde, dat ongedwongen zachte in haar stem, dat lieve, innige kijken, en ééns toch dat beschermen, en 't ontroerende beloven met hèm mee te zullen gaan, bij hèm te komen. En hoe dol ie was geweest, nog 'n ־week na hun gesprek, vergat ie nooit, toen z'm haar handje gegeven had, zoo gewoontjes, als aan 'n kameraad. Hij had 'r toen wel willen beetpakken, drukken, zoenen, en heel gewoontjes willen vragen of z'm Hein wou noemen, en of ze met 'm mee op z'n kamertje wou gaan, z'n boeken bekijken en zien z'n plantje, en of ze veel van 'm wou hoüen al was ie arm en anarchist; dat ie eigenlijk niemand had buiten Liesje, waarmee ie weinig kon uitspreken; of ie véél mocht doen voor haar en van haar ook veel mocht hoüen; en al was hij twintig en zij een jaartje oüer, z'm toch niet als 'n dollen jongen wou zien, want dat ie toch heel ernstig was en niet had 't jolige van jonge naturen, 't los-erop-in-levende met alles, opgaand in pret zoo-van-buiten-af. Dat allemaal durfde ie 'r in z'n eentje zeggen, bij zichzelf overpeinzen; maar als ie voor haar stond, durfde ie niets, niet eens haar handje vasthoüen, met raren angst dat ie 't zou kwetsen, 't te sterk drukken, te intiem, zóó dat ze zou voelen hoe eigen en gelukkig ie met 'r was, en zij dan beleedigd kon zijn, hem nijdig van zich af zou stooten, óok terug beleedigend. En daarom durfde ie 'r ook niet goed aankijken, bang dat ze uit z'n oogen kon zien hoe véél ie van 'r hield, hoe rustig en blij ie was, als ie 'r iets zeggen mocht van z'n denkinkjes en z'n leven. Alleen begreep ie nooit waarom ze toen zoo heelemaal niks meer gezegd had op 't end, hèm zoo maar had laten uitratelen. Maar wel had ie doorzien dat ze eigenlijk nooit bij elkander hoorden. Want hoe dol-graag ie Eva ook zag, hoe weg-droefde in 'm dat klagende pijnverlangen naar iemand voor wie ie zich kon uitstorten, iemand die zich ook hèm gaf, toch wilde ie dat strakke praten over 't „mooie", aldoor opnieuw, niet uitstaan; en dat toch had ie lekker gezegd, al wist ie heelemaal niet meer hoe. Maar óok stond 't vast voor 'm, dat ie in dat gesprek, toen ze vroeg wat ie eigenlijk voorstond, zelf niet goed wist wat ie wou, dat ie nog maar raar losliep met z'n anarchistische gevoelens; was 't 'm duidelijk