Levensgang, tweede deel

3

delijk genieten voor 'm, kon ie heelemaal geven aan wat 'm bezig hield. Dan zag ie in 't licht van z'n innig gedoe, altijd Eva 'm beloeren, altijd, altijd, zoo waar, zuiver, dat ie keek, en haar zag en naar haar toe wou gaan. Maar dan omspeelde 'm z'n droom niet meer, voelde ie 't ijle van z'n gestaar, begreep ie dat ze er niet was, niet kon zijn, en ze alleen daar stond 'm altijd zoo'n beetje te bekijken, omdat ie zoo innig aan haar dacht, zoo sterk door haar aangegrepen was; omdat ie in haar bijzijn ook zoo iets overweldigend gelukkigs, iets zoo lichts en wonderlijk innigs voelde, dat ie niet meer denken kon zonder haar gezichtje te zien en haar stem te hooren. Wat ie deed of dacht, hij voelde haar bij zich, öm zich. Hij zag haar 'n eindje maar van 'm af, in 't licht, met die goddelijke oogen, dat zacht-diepe gedring in z'n binnenste, en dan dat éven kijken naar 'm op, zooals z'm aangekeken had op kantoor, in 't gesprek met hun beidjes, dat gezicht, zoo goed en zoo goddelijk lief, en dat lichaam, zoo lang als hij bijna, zoo mooi recht, dat fijne en zachte in al die beweginkjes, dat zoo-heelemaal-niet-trotsche, en kalm-gerust je néerzettend aan haar zij. O, dat zag ie altijd weer, altijd. Maar dan, midden in, ging ie denken wat ie eigenlijk van 'r wou, wat zij was voor hèm, wat hij voor haar. Dan drong ie weg z'n vreugde om haar te zien, om zoo in z'n droomen en begeer en met haar te zijn, vlak naast 'r, te hooren spreken haar stem die 'm zoo diep ontroerde; dan wou ie zich nuchter vragen, streng, pijnlijk strak: Wat wil je nou van die dame, wat drommel? — en dan voelde ie ineens vlijm-scherp, dat de dame in juffrouw Eva'm bar-dwars zat, dat ie daar geen raad mee wist, dat die 'm bang maakte, zoo-èrg, dat ie 'r wel voor vluchten wou, 'r nooit meer wilde zien. Tot Eva, meer niet, kon ie alles zeggen — dat voelde ie sterk — alles wat er in 'm omging, omdat ie haar zoo gewóón zag, zoo goed, en zoo niks-bizonders, zoo eigen, alsof ie sprak in zich zelf, of met Lies, al wist ie, dat ze rijk was en erg mooi en mal-veel meer begreep en voelde dan hij.

Maar als ie zoo doorging tot Eva, bleef ie ineens middenin staan, want dan, onder 't naar haar toegaan met heel z'n intiem levensvrachtje, zag ie 'r vergroeien. — Zoo vlak voor 'm werd ze juffrouw Eva de vreemde, rijke dame, die zoo mooi sprak en lachte, 'n beetje spottend; zag ie 'r onder 't licht, met dat fijne gezicht en dien mond en dat lijf, o jé, dat vreemde, rijke lijf met al die geur-kleeren, en dat van-hem-affe, dat ongenaakbaar deftige, toch-lieve, zoo eventjes maar uit 'n gril naar hem toebuigend, in poezerige beverigheid over z'n kop aaiend. Dan werd ie bang voor d'r, bang; dan begreep ie heelemaal niet meer wat ie daar eigenlijk bij doen moest, hoe ie met haar juist te spreken kwam. Dan dacht ie te zijn gelokt, om half bekeken en bespot, geteekend en effetj es besproken te worden; zoo vreemderig-nieuwsgierig iemand oppikkend uit lageren stand, en dan vond ie 'r naar, als al die rijke, hardvochtige, zielskouê pieten, met die hoog-afgemeten, liplachende vriendelijkheid,