Levensgang, tweede deel

75

kocht. Z'n innerlijke gelultsvreugde en z'n wachten op iets onbestemd heerlijks dat gauw met 'm gebeuren ging, maakte 'm ongevoelig voor 't treurweer, de grauwe luchtzwaarte en de natte, spikkelig-zachte regenfijnheid die 'm besproeide. Recht-door liep ie maar, afsjokkend z'n weg, niets ziend van 't geloop en gerèn om 'm heen, heelemaal verbaasd toen ie zich-zelf al zoo gauw voor de boekenstalletjes zag staan. Nou zou ie 'n beetje gaan uitdraaien, praatjes maken, om iets goedkooper 'n boekje dat ie hebben wou los te krijgen, met angst opziend tegen bieden, en nu en dan wat leuke plaatjes zien. In één houding bleef ie staan, grabbelde om zich heen in goor-bevlekte boeken, om eindelijk iets in handen te krijgen dat 'm pakte, tot ie, al doorlezend, werd weggeduwd naar achter, naar voor, opzij, door kooplui of meezoekers, werktuigelijk meegaand met de stootjes en duwtjes en verdringingen, dood voor alles wat buiten z'n lettertjeswereld met 'm gebeurde. Dingen kon ie, durfde ie nooit; daarom zei ie, naar den koopman toegaand, dien ie meestal goed kende, dat 't 'm zóóveel waard was, dat ie niet meer had, en of ie 't kort en bondig daarvoor krijgen kon, ja of nee. — Soms schudde koopman van nee, lach-spottend dat ie d'r af moest blijven, of stemde in. Aan 't stalletje at ie nu 'n paar broodjes, die ie even vlak-bij was gaan halen, en slikte ze droog, zittend op de punt van 'n bank, half in 't poortje-magazijn weggeschoven. De raar-duffe boeklucht vond ie lekker soms, prettig 'm voorspiegelend 't verlangen dat hij ook es zoo'n massa boeken moest krijgen, 't Heele koffie-uurtje bleef ie 'r zitten, nu en dan 'n brok afhappend, verdiept in nieuwe werken, ombladerend en snuffelend, met al rijker denkbeeld proevend voorgevoelgenot, hoe heerlijk 't zou zijn zoo te grabbelen in je eigen boeken, als ie 'r ooit zooveel bijeen kón brengen. Onder 't knabbelen en trekken aan 'n korst, die ie doorlezend wel 'n kwartier aandachtloos in z'n hand gedrukt hield, even opkijkend van z'n boek, zag ie aan de stal ronddrentelen 'n juffrouw, snijster van Bresser. Ze keek Hein niet eens aan, grijpend naar allemaal verkoffiede romannetjes. Plots voelde ie zich benauwd bij 't denkbeeld dat Eva ook wel es toevallig voorbij kon komen en hèm daar dan kon zien zitten, als 'n halve schooier z'n brood afhappend op 'n bank. Snel stond ie op, zette de ingekeken boeken weer op 't stalletje, stak 'n gekocht werkje in z'n jaszak en onder schreeuwend nageroep van den koopman, die z'n onverklaarden haast niet begreep, 'm vragend of ie niks meer hebben moest, holde ie neeschuddend de poort uit.

Nou zou ie maar 'n flinken, doelloozen loop maken, lange en vreemde wegen op, tot ie tegen den middag aan 't IJ was. Om drie uur kwam ie eindelijk, na allerlei raadselachtig lange omloopen, doodmoe bij de kettingboot van 't Tolhuis aan. Ergens in den omtrek wou ie 'n kop koffie gaan drinken, maar eerst nog es kijken langs de kaai en 't water.

De donkere dreighemel was triestiger geworden en mat-grauw, fijn-