Levensgang, tweede deel

6o

onrustig, en Zeelt vroeg 'm waarom ie toch aldoor zoo bang naar de deur keek.

— Geloof me jonge, — zei Zeelt geruststellend, — de baas komt niet, juffrouw Eva kómt niet, niemand... 't is hier zoo anlokkelik niet 's avends... ga maar weer zitte.

De ernst van Zeelt deed Hein goed, maakte 'm kalmer, en toch kon ie huilen van spijt, toen ie Zeelt zoo stellig hoorde zeggen ״de baas kómt niet, juffrouw Eva kómt niet". Dat vlijmde door z'n onrust. Hoewel bang voor haar onverwacht verschijnen, had ie zoo stil gehoopt haar nog te zien vanavond, haar nog even te hooren, misschien om iets te zeggen van haar belofte, 'n Half uurtje had ie op dien naargeestigen zolder bijna niets meer gehoord van 't sombere windgeloei, niets meer gezien van 't duistere gedreig rondom, spitsend z'n ooren of ie soms rokken hoorde ruischen door 't portaal, of lichte stappen op de trap, die naderden. En nou had Zeelt 't kalm-stellig gezegd: — ze komt niet, ze komt niet, maak je maar niet ongerust. — Verpletterd zat ie, stil, met z'n illuzie vereenzaamd in zich-zelf teruggesmakt, leeg, weer voelend 't zware, donkere gegrijns van de ruiten, 't hol-diepe geduister van de tafels, 't bleek balonnengeschim; hoorde ie heviger windgegier, bonkender 't geraas en gekraak rondom, met 't drenzende flakkerlicht op 't bleeke gezicht van Zeelt.

Zeelt had niets gemerkt van Heins ontgoocheling. Toen ie zag dat ie tégen gewoonte in, onspraakzaam bleef, stil-strak voor zich kijkend en luisterend, meende ie, dat er meeningsverzet in 'm broeide, bezig óp te laaien uit kook-diepte van z'n ziel. Maar toen er niets kwam als stilte en gezichtsstrakheid, begreep ie flauw dat er iets haperde, iets anders, dat ie niet voor hém uitsprak. Om'n draai aan 't praten te geven, vertelde Zeelt iets van 'n paar vuile streken die eergisteren op den winkel waren uitgehaald, in de sneeuw; streken die'm verschrikkelijk hinderden.

— Ken je dat meisje van Rósjowitsj, die Russin ?... 'n heel

bescheiden meisje, dat snijê leert bij juffrouw Zwaai____Verdomd,

die hebbe ze tege de avend op straat beetgepakt met hun viere,... en onder de gróótste lol 'r 'n paar sneeuwballe in haar broek

gestopt____ Nee Hols!... je had die vrouw motte zien !... toen ze

bove kwam, stond'r 't schuim op de mond____'t huile stond'r nader

dan 't lache... ze was gék van woede die 'r niet uit kon in 'n

huil____ De baas hét 'r om gegierd toen ze 't'm verteld hebbe,...

kerel ik had zoo'n meelij met 'r... niet omdat die meisjes niet dikwijls van die zwijnengrappies hóuê,... ze zijn meerendeels net zoo vuil als de jonges,... maar die niet, ...'k zag't an'r gezicht,... ze was zoo gegriefd, zoo echt beléedigd, omdat dat tuig 'r zoo valsch had angepakt,... zóó, waar de snotjonges bijstonde, haar rokke hebbe opgetild en zoo gemeen haar lijf begrabbeld hebbe... Ze heeft bij me gehuild, de volgende dag als 'n kind,... Toen kwam de opgepropte woede en schaamte los____en 't ergste was, dat ze niks kan doen, omdat