Levensgang, tweede deel

55

meer kracht, meer oorspronkelijk voelen en napluizen, veel meer machtig verwerken van 't leven. Toch vreemd zoo'n verliefdheidje, als 't zoo was. Jezes, als Bresser 't zou hooren!... dan vreesde ie nu al 't ergste voor die schattige vrouw. En hoe dol blij zal Hols zijn, als ie hoort dat ze eens met 'm mee wil. Als de stakker nou maar niet zoo beteuterd en verblind raakt dat ie niets anders meer ziet als haar, en z'n overtuigingen niet vasthoudt. Toch zou ie in zoo iets persoonlijks zich liever niet bemoeien, of een van de twee moest hèm aanspreken. — Weer klonk geloop in 't portaal, nu zwaarder en langzamer. Ja, nou zal 't Hols zijn... toch gekomme... 'n vent van woord.

Druipnat kwam Hein de werkplaats op, doorweekt van hagel en regen, met 'n nat-koud glimgezicht, in geblaas en gehijg, naast Zeelt staan.

— Kerel, bi-je toch nog gekomme! — riep Zeelt uit.

— Natuurlik, ik had je 't ommers beloofd!... alleen had 'k al eerder bij je geweest, als 'k niet zoo'n lammenadige herrie gehad had met moeder om Liesje.

— Doe nou eerst je natte rommel uit en kom dan rustig naast me zitte.

Hein wist niet goed wat druipends ie 't eerst af- of uitdoen zou. Z'n hoedrand was volgeregend, als 'n slootje. Voorzichtig nam ie 'm van z'n hoofd, Zeelt vragend waar ie 't water erin weg kon gooien.

— In de kachel... dondert niks hoor... maar pas-op, niet te dicht bij me bak!... als me 'n steentje springt, ben 'k 't kwijt ook.

Z'n ulster, die ie wijduit over 'n paar banken legde, dreef; z'n broek van onderen was doorgoten, en z'n voeten en handenwaren verstijfd van natheid en kou.

— Wie heeft je ope gemaakt, To? — vroeg Zeelt, 'n beetje angstig-nieuwsgierig.

— To of Marie, dat weet 'k niet precies,... verdikkeme, wat is 't koud!... maar één van de meide was 't zeker, — zei Hein zachter 'n beetje, door 't bange gekijk van Zeelt.

Eindelijk was Hein, op z'n teenen loopend om geen geweld te maken, naast Zeelt gaan zitten, die 'm zei dat ie zoo zacht niet behoefde te loopen of te spreken, omdat in zulk hondenweer geen sterveling beneden iets kon hooren. Hols, nog niet gewend aan 't schemerlicht en 't verdiepte duister van smalle werkplaats, keek toch bangelijk rond, luisterde verschrikt naar 't gier-lawaai van de rukwinden, en 't suizelend kletter-gestriem van den regen op de glazen.

— Waarom hè-je geen paraplu bij je? — vroeg Zeelt, kijkend meelijvol naar de met water doorzogen kleef-natte knieën van Hein.

— Heel gewoontjes omdat 'k 'r geen heb... he ?... en al had 'k 'r een, was ie toch niet op te houë in die wind.

Zeelt werkte door onder 't praten, 't Valsche krassnerpende gepiep en gegil van z'n inkerven, nare kreetjes door de stilte, zenuw-