Levensgang, tweede deel

5 ²

kou om 'm heen, in jolig-spot-gierende vlagen.'t Raam bleef star-on-wrik'lijk. Woedend voelde Zeelt zich om z'n onmacht; hij vloekte tegen 't venster, dat kraak-stroef onder z'n hevigste rukken op een hoogte bleef, net genoeg om er z'n handen tusschen te schuiven. Toch wou ie 't niet opgeven. Op z'n knieën liggend, tastend in 't duister, met z'n voeten tegen kisten aan, waarvan ie wist dat ze daar stonden, greep ie 't venster uit naar 't dwarrelding dat ie meende te zien, de natte stormlucht in, hijgend wachtend op oogenblik dat 'n rukwind weer gesliert tegen 't raam zou opwaaien. Maar hij kón er niet bij, z'n arm wou er niet ver genoeg door. Hurkend, stikkend van woede, bleef ie nog grijpen, tégen getrek en gespan van z'n jas onder z'n oksels, in. De hagel drong tegen z'n klam gezicht, en woei 'm zóó bolder-wild omver bijna, dat ie terug moest. En vóór 'm slierde iets zwaars tegen 't raam, in 't zelfde onrustige rhytme-gebonk, dat 'm nijdig en zenuwachtig maakte, al maar driftiger, vloekwoedender, in huilonmacht van binnen. Nog één keer wou ie met z'n ellebogen 'n ruk aan 't ruit geven en dan voor 't laatst; maar 't zou 'n vreeselijke zijn. Weer z'n armen er uit in den natten luchtreep, en bóns-van-een-twee-drie-nou-mot-ie ie ! ... 't Raam kraak-kreunde geweldig, bibberde en schokkerde, maar stroef-bewegingloos bleef 't gekneld tusschen z'n plinten. Nou kón ie niet meer, dan moest dat vervloekte ding maar dóorbonken tegen ruit en vensterbank. Hij had al z'n kracht er op uitgebeukt, nou kon 't stikken; dan maar weer dicht. Maar ook dat ging niet. In z'n woede vergat ie voorzichtig te zijn, stootte overal zich nu aan voorwerpen in 't duister. Met z'n scheenbeen gleed ie schurend langs iets, dat net dwars voor 'm uitstak, als ie 't bevoelde. Nóg es zou ie probeeren 't naar beneden te meppen. In z'n volle zwaarte leunde ie op 't smalle raamrandje, rillend van kou; maar t bleef bibberend-onbeweeglijk, als vastgemoerd tusschen looden.

Weer vloekte ie van ergernis en pijn, holde woedend 't kleedhokje uit, zich stootend en schrammend aan alles, om dan in godsnaam maar weer stilletjes naar z'n plaats te gaan. Prikkelend lang had dat lamme karreweitje 'm opgehouên. Toen ie weer voor z'n bak zat, uithijgend van vermoeienis en inspannings-drift, mokkend op alles, zag ie op z'n horloge dat 't al half tien was. Flauw vond ie 't van Hols dat ie nou toch niet kwam. Dan zou ie vanavond maar 'n uur vroeger stoppen, want 't was niet langer uit te houên zoo in de kou, met dat pijn-stekende flakkerlicht van de lamp. — Plots hoorde ie loopen in de gang. Daar hé-je Hols! Hij zou zich niet omdraaien, en net doen alsof ie 'n beetje geraakt was om z'n laat komen. Met klein-lichte stapjes kwam iemand nader; toen vlak achter 'm aan. In plaats van te hooren de diep-heesche stem van Hols, zilverklankte 'n zacht-lief geluid met innig verbazingsaccent.

— Maar meneer Zeelt, bent u dan wèrkelik in dat weer terug-gekome ?

Eva, die 't van Mina gehoord had, wou 't eerst niet gelooven,