Levensgang, tweede deel

24

eens, in haar eentje, voor den garderobe-spiegel, zich iets losjes geplooid omspeldend, alleen uit lust tot dékoratief, tot pracht van toon- en kleurkontrast. Dan gooide ze 't weer in de la, en liet 't jaren liggen. In haar kasten stonden dozen vol met den prachtigsten rommel te vermolmen; ze gaf er niets om. Overal in hoeken, in kisten stond wat, en enkele meisjes uit den kring waarvan ze wist dat ze smaak hadden, gevoel voor kleuren en lijnen, gaf ze stapels, uit lust tot geven. Ze kocht alles, 't oudste als 't maar mooi was, 't verzorgend met de grootste innigheid, zin voor stemming, kleur en vorm. Enkelen maar kregen te zien wat ze meesleepte, of brengen liet naar haar kamer, waar nóóit 'n ander in mocht, die ze zelf schoon maakte, verfijnde als heilig tempeltje van den hoogsten smaak en rommel, waar ze zich vastankerde tusschen allemaal moois van stoffen, van zeldzame dingen, van poppetjes, afgietsels, beelden, antieke borden, schelpen, levende planten, mossoorten, en schilderijen van de beste jongeren; waar ze opgestapeld had plaatwerken en teekeningen van de eerste teekenaars uit heel Europa, waar ze had zeldzame houtsneeën, etsen, die ze zelf enkadreerde in alle soort kleurkontrasten en lijstwerk. Zoo leefde ze al jaren afgezonderd in 'n dol druk huisgezin, omgonsd door troepen mannen, op haar azend, omgaand alleen met 'n paar schilders en musici die ze had leeren kennen, en haar met bewondering zagen en hoorden.

Zoo was ze opgegroeid in wild schoonheidsbegeeren, zelf betoo-verend, opwindend in haar wereldje van pracht, met 'n fijne, vrouwelijke intuïtie werend al 't valsche en gemaakte om 'r, zocht ze zich-zelf uit te spreken of te verliezen in al wat ze had aan moois. In haar eigen kring koel, tegen zusjes lief maar gesloten, star-koud voor elk handelsvoordeel, elke verrijking, wist alleen haar moeder iets van haar hartstocht voor 't mooie, omdat ze bij die wel eens iets losgelaten had. Maar hoe veel ze van 'r hield, was ze haar niet diep genoeg, niet meegaand heelemaal met wat zij hevig voelde voor de kunst. Soms had ze zich-zelf wel eens afgevraagd wat dat in 'r was, die schreeuwende behoefte aan mooie dingen, begreep ze zelf niet goed waar ze heen wou. Ze wist voor zich-zelf maar heel best, hoe in 't wild, verwaarloosd ze opgegroeid was. En al dacht iedereen om haar heen dat ze wonder knap uitkwam, dat ze veel las, veel doordrong; zij wist beter, al zagen ze haar eigen neerhaling van gaven altijd voor bescheidenheid aan, voor gekoketteer met eigen kracht. Lezen deed ze bijna nooit dan éénzelfde paar boeken. Wel speelde ze, altijd voor-zich-zelf, orgel en piano, omdat ze daarvoor, dat voelde ze, veel aanleg had, zich daarin met haar diepste gevoel kon uitstorten, en 't de eenige studie was, waarbij ze met techniek goochelde, zoo luchtig en rustig zat 't spel 'r in de vingers. En als ze 'n enkelen keer, na lang bidden en smeeken, iets speelde van 'n Groote, en de bewondering was vurig, dan voelde ze zelf wel dat 't goed was, maar dat ze lang nog niet 't poëem van 't stuk had uitgespeeld zooals ze 't van anderen wilde.