Levensgang, tweede deel

22

op rekenende op Grooten-Verzoen dag toch alles weer goed te kunnen maken. Dat had ze al lang gezien, in al z'n manieren, dat berekende verschuiven van ceremonieele plichten. Want toen ie voor twee jaar eens èrg ziek was, had ze plots opgemerkt die laffe, gluiperige zwenking in z'n doen. Toen waren 'n paar van de choel *), die 'm wilden inpalmen om z'n geld, niet van z'n bed te slaan geweest. Geheimzinnig, met halve, prevelende frazetjes in hebreeuwsch en hollandsch, hadden z'm voorgehouên z'n schmadstreken, heel bedekt, gesluierd, op z'n geweten gewerkt, en huilend moest ie, in zenuwspanning en angst voor den dood, gezegd hebben zich te zullen beteren. Ook in zichzelf had ie zich voorgenomen, als ie herstelde, weer 'n goeie jood te worden. Toen bleef ie, 'n half jaar na z'n ziekte, met brutale gril van baas-zijn, al wat onkóscher was, uit z'n huishouên bannen. Als er garnalen op tafel kwamen gooide ie ze uit angst en afschuw in de kachel; paling mocht de stoep niet op. Heftig had ie tegen Eva gevochten, als ze wilde eten wat zij graag lustte, wat hij haar vroeger in den mond duwde. De andere kinderen mochten er niets van hebben, en de kristenmeiden geen slag meer aan 't eten doen. Toen eindelijk na 'n jaar z'n gezondheid heelemaal teruggekeerd was, en ie verder van z'n angst kwam te staan, begon ie weer gluiperig de onkoschere keuken toe te laten, at er zelf weer van, omdat 't zoo lekker was, ging zelfs zóó ver, dat ie spotte op koschere gerechten, schold dat de heele boel er flauw en bloedloos door werd, goigomerde ²) erger dan ie ooit gedaan had, wel wetend dat, als er weer iets met 'm gebeurde, hij vergiffenis kon krijgen, mocht omdraaien, zich zuiveren van z'n zonden, heel gemakkelijk, en zich dus niet noodig had te spenen van al dat lekkere, waar ie toch niet meer buiten kon. Maar dat gehuichel hinderde haar niet zoo meer als vroeger. Ze was haar vader meer gaan beschouwen. Zij zag in 'm werken, wat voor anderen verborgen bleef; ze kende 'm door en door, en daarom walgde ze van z'n doen; toch zonder te protesteeren, uit liefde voor haar moeder en uit begrip van onmacht. Maar vanavond was haar walg al èrg. Daarom bleef ze maar stilletjes weg van tafel, om gezellig wat rond te kijken en te drentelen in haar eigen kamer waar ze 't liefst was.

't Kleine gaskroontje geelde half-breeë vlammetjes achter mat-roze, uitgeschulpte ballonnetjes, zacht omduisterd door groene kapjes, gedempt licht over de kamer doezelend. In donkere glimming stond open de piano, met z'n breeën, vaal-bleeken toetsenmond. In groezelige, zwak-groen-gele belichting, hing rechts erboven 'n groote, overal-je-aanstarende fotografie van Beethovens leeuwenkop, dreigend uit 't schemerlicht de kamer inkijkend. Langs de donkerrood behangen muren duisterden wazen dieper de hoeken in, waar voor-

') Kerk.

^s) Verkristelijkte.