Levensgang, tweede deel

19

om dat bange volgen van al haar bewegingen, van vérre, om z'n beverige onzekerheid, als ie dacht aan haar, als ie van 'r af was, hij die nooit zoo iets gevoeld had, zoo iets niet begreep van zichzelf; omdat ie tegen z'n zelfvervloeking in, met 't uur meer voelde aan groeien z'n verlangen naar haar, iets onbedaarlijk droevigs onderging, iets knagends, als ie 'r niet zag, en iets licht-juichends, rustigs, iets opens en wuivends z'n ziel voelde doorwaaien als ie bij 'r stond, met 'r praatte, en hoorde dat klank-lichte, ontroerende van haar zilveren, zacht-diepe stem.

J*Gelukkig en verdrietig liep ie verder z'n weg af, tot ie weer uitrustte bij 'n boerderijtje, waar ie wat melk kon drinken. Daar werd ie plots zoo blij getroffen door rondom-gekakel van kippen en hanen, zoo in 't blaker-gebroei van den zonnedag, onder 't warm-diep gekleur van zomersche boerderij-frischheid, helle uitstalling van blinkende vaten en ketels, die straal-diep de zon in hun goud-koperen vlamme-bodems zogen, of in zilveren gloei-flitsen 't licht langs hun buikrandingen lieten glijên, uitkaatsend schittergerol van zonne-golven, fonkel-klotsend rondom koper en nikkel, dat hel in brand stond in zilveren vlammen, naast goud-flirtend licht dat bliksemstraalde in tril-lansen, diep, al dieper knetterend als wit vuur langs bevende lijnen, op buiken- en bodemvaten, wel tien in 'n rij. Dan gebeurde er iets goddelijk-innigs, zoo iets geloovigs in 'm, aan geluk en vreugde voor z'n jonge ziel, dat ie wel huilen kon van aandoening. Dat geschitter, brandende romdom, dat veeltonige, warm-zonnige kippetjes-gekakel; die haanzangetjes ertusschen, zoo mooi, zoo vol-zangerig, en al die kleine, komische kopbeweginkjes van de wemelend drukke diertjes, waaronder 'n paar krop-lekker, innig-stil zaten te kakelen, ingedoken in kookzon; met rondom-geloop, op hoopjes mest en hooi, van allemaal kleine kuikentjes en kippetjes, witte, grijze, bonte, gelig-goud-bronzen, of vlam-stalige, vol weerschijnen, onder-elkaar-doorhollend op 'n mal draffie; en al dat zachte gefladder, gekuif en statige gestap, dat vrije, gelukkige ronddolende, zoo vlak bij 'n wei-zee, waar ze rondpikten en loerden, soms éven opvlogen, of geroepen in lok-geluidjes, keel-vol, klank-zacht gesmoor van den haan, den grooten baas, die beschermend rondkeek, trotsch, rechtop z'n kop, in borstverwaandheid, z'n kleurpootjes knijpend den grond in, als iets aandruischte in gevaartjes. Dat leventje zien bracht in 'm 'n breed geluk, wegvagend heel z'n melankolie en peins-schuch-terheid. Uren bekeek ie 't drukke bestaantje, vol bewondering om 't vrije erin, tusschen weelde-rust van groen en warme kleuren romdom; dat gekoester van zon op al wat buiten lag, op baai-rood van hemden en broeken, op blauw van rokken, in gesteek en geschroei van 't gouên hooi-gestapel, op alles rondom, op 't geblaker van dakjes, kleur-wemeling van saamgedrongen hoopjes, ver-stapeld langs boerderij, waar uitgeurde 'n hooilucht, zóó diep, dat ie er niet weg kön.j[ Opstappend eindelijk, met weemoed die wolken bleef op de plek, dacht ie rustiger aan juffrouw Eva, als aan 'n vreemd-lieve