Levensgang, tweede deel

17

inzoog, zoo diep, zoo geur-duizel en vloeiend-zaclit, dat ie wel schreeuwen wou, dol-hoog, dol-blij springend, veulen-dwaas hollend, ■stoeiend en gierend in z'n eentje om al dat zonne-laaiende en die vroolijke schitteringen van alles om 'm heen. Dan zei ie zich zelf, stilletjes, dat ie toch niet alléén van z'n droeve avondwandelingen hield, van dat schemer-melankolieke, waar Zeelt 'm om uitgelachen had. Maar ook na zoo'n geluksuitjubeling, die z'n borst, z]n keel uit wóu, kwam telkens toch 'n schok om z'n alleenzijn. |_En rond keek ie dan de verre wei om, de stille, hel blakerende lucht instarend, met geen stèm rondom, alleen gebroei en geklater van zonneval om kleine boerderijtjes die ie kende, in leien-dak-gefonkel, 'm tegenspat-tend uit 't koester-groen van weien; hij alleen middenin, wèl goddelijk blij, met scheutjes gekwel van melankolie om z'n alleen-zijn, toch alles slingerend z'n ziel uit, wijd-uit in de brandende ruimte, die 'm zóó diep gelukkig, wijd-luchtig maakte van binnen, dat ie niet op kon ademen alles ineens; die 'm deed ruiken, snuiven, hijgen, likken iets kittelends uit 't gras, alsof ie 't proefde, iets aangeurends met 'n vlaag; die 'm deed proeven iets zoo zoets, zoo diep uit grond, uit boomen, z'n lippen omwaaiend als 'n licht-koud speelwindje, fluister-suizend rond z'n hoofd, z'n ooren, één licht al licht, dat ie toch moest lachen, lachen in z'n eentje, breed-schaterend en dan stil-gedempt weer, plots ernstig zich voelend, neersmakkend op den weg, op 't fonkel-groene gras, dat hitte uitschroeide en licht; tot ie er lei uitgestrekt met 't brandende leven onder 'm, zóo wegdroomend in stil gepeins, midden in z'n geluk, hatend treurige hinder-dingen die 'm teisterden, martelden, knaagden als jagende kiespijn; die ie nou wou luchten heelemaal vrij, alsof alleen nog maar bleven leven z'n gedachten^

En dan kwam weer juffrouw Eva voor 'm, stortte in 'm 'n denken dat ie had willen wegdringen, maar dat opgolfde, al maar klotsender en geruischvoller tegen z'n ziel. Want als ie liefhad z'n voelleven, al wat ie wou doordringen als waar, dan zag ie, dat zij toch was van heel anderen stand, van andere klasse. Dan was die vrouw, waar ie zoo dol veel van hield, wier enkel bijzijn zooveel geluk en rust 'm al gaf, z'n vijandin. Ja, dat woord moest eruit. In-zich-zelf vervloekte ie dien woordmoed, maar toch begreep ie dat ie 't niet kón smoren. Als ie één kwartier vóór d'r stond, en ze spraken over 't leven, dan zou hun standverschil al uitbarsten, of zijn haat tegen alles waarin zij leefde en ademde. Dan zou zij staan tegenover z'n voelen voor z'n lijdende makkers, tegenover z'n hartstocht voor hun récht, z'n driften en willen wègvloeken van meerderen en gezag. Want zoo hadden ook hèm schrijvers en sprekers nog te pakken, dat ie alle gezag haatte, vervloekte iedereen die boven 'm ging staan om te bevelen, hèm te dwingen, al wist ie zelf weinig te zijn, maar toch niet wilde bevolen worden. Want dan kookte z'n bloed, laaide ie op, zag ie niets meer, vergat ie alles, vertrappend wat ie zelf met teederheid in z'n ziel had zien groeien, bewonderd of opgeholpen. Zóo vroeg ie persoonsvrijheid voor allen. En zij, juffrouw