Aron Laguna

ARON LAQUNA 87

Morks. Zei hij dat dan zélf niet?

L e a.

Hij ?... Je moet élles tiit 'm scheuren, als 't over hemzélf gaat.

Morks. Wat 'n gesloten begeerteleven.

L e a (vurig). Juist zoo je zegt — dit maakt me juist zoo bang Jan — het drukt me. — Soms, als ik naast 'm zit, en ik zie z'n diepe, sterke oogen en z'n vasten, toegeknepen mond... dan kan ik 't wel uitgillen, uitgillen Jan! — Hij ziét me gewoon niet! — Begrijp je Jan... dit grieft zoo... hij ziét me niet! — Alles wat ie voelt geeft ie an z'n beginselen... an z'n studie. — 't Mén-schelijke gevoel Jan, krijgen zij... z'n kameraden. — Voor 't geluk van 't gezinnetje voelt ie niks, heelemaal niks!

Morks.

Hij is zoo steil, een müür!

Lea (vreemd van toon). En toch Jan... tóch gloeit 't in 'm binnen. — Soms, inéén, kan ie zoo hartstochtelijk iets zeggen... zoo wild van verrukking!

Morks.

Dat kén ik Lee. — Van redenaars houdt ie heelemaal niet. — Roeren... wil ie nóóit — en