Aron Laguna

ARON LAQUNA 85

Lea (wild zich wegrukkend).

Nee-néé Jan... je mag me niét aanraken — dät wil ik niet — niets, niéts achter zijn rug.

Morks.

En... van hém?... Hou je van hém óók? Lea.

Van hém ?... (eerst aarzelend en dan fel). Nee... néé Jan, houden néé! Ik heb eerbied voor'm — heel veel ontzag — ik voel 'm zoo ver boven me.

Morks.

Hoe kwam jullie in 't begin bij elkaar? Lea.

In 't begin... och, was 't dankbaarheid... voor zijn hulp aan moeder. — En toen dié stierf — bleef ik alléén. — Hij wou, woü... dringend... trouwen... tégen den zin van zijn ouders. — Wat wist ik van 't leven ? — Och Jan,... Jan... ik vind 't zoo mal, zoo mal — als je 't nou nuchter bekijkt — zoo slecht van me dat ik van m'n man äfwil, alléén omdat ie zoo stil, zoo vreese-lijk stil is — en ... en.. eh... zoo heelemaal in zichzélf leeft.

Morks.

Hij heeft ändere behoeften.

Lea.

Ja, maar moet ik daarom nou van 'm af? — En tóch... hij is geen man voor me! — De verveling Jan, de vervéling... die kan zich niemand