Aron Laguna

ARON LAQUNA 91

M o r k s.

Zelfbeschuldiging?

L e a.

Zeker, zéker! — Ik wou immers zélf ? — Nooit heb je me iéts Afgedwongen, nooit me overrompeld.

Morks (gelukkig).

God Lee... Léé... wat geeft me dit een kracht. — In de war gebracht door je eigen gevoel — denk je soms dat je laag, gemeen doet. — Maar hoe langzaam-aan en zuiver is 't niet gegaan tusschen ons? Voor de wereld maakt een man in mijn positie altijd een misselijk figuur.

L e a.

Dat is waar Jan — maar dat hindert niet (verandert plotseling van toon). Och, och ... wat zal ie alléén zijn!

Morks.

Aarzel je?

Lea (droevig). Ik kan... ik kin 't niet helpen Jan ... maar ik moet 'r telkens an denken! — Vreeselijk... vreeselijk alléén zal ie zijn. — Laatst nog, een enkele minuut... liet ie iets los van zichzelf ... zei ie: hè I op 'n tóón... néé.. Jan... om nóóit te vergeten... dat de zomeravonden 'm altijd zoo erg, zoo érg weemoedig maken.

Morks (heel zacht).

Gek.