De Jordaan, van Nes en Zeedijk

96

verlangde die haar in alles den baas was, die haar over-heerschte, die haar den adem benam en op wiens geweldige krachten zij al haar weerstand afknauwde en wegbrak. En omdat Karei halsstarrig meende dat zij niemand bepaalds wou, kon hij zich ook niet in zijn eigen gevoel toonen noch kleineeren. Maar thuisblijven deed hij ook niet. Thuis ... sterven de meeste menschen, lachte hij spottend.

Gek, tegenover haar was hij al zijn zekerheid kwijt, al zijn overrompelende kracht en zijn stoeiende vurigheid. Liet hij zich dat eens even voorstellen... hij... Karei... hij afgewezen,... een blauw scheentje! Nee, eer hij daartoe kwam duwde hij liever zijn twee klavieren in het kokende water! Het kreng koketteerde wél met al de schuine jongens uit de buurt. Maar hém... zag ze niet! En toch, eens, ééns moést het gebeuren, hoe ook, dat ze niet alleen ergens samen waren, maar ook samen spraken, elkaar naderden. Hij durfde het nauw zichzelf bekennen, dat hij in stilte griende als hij haar een paar dagen niet had gezien. Was hij nu niet gek, ziek, volslagen idioot? Bleek nu niet bij hem het kompas voorgoed van de pen?

Het landzieke verlangen vrat zijn leven op, liet niets van hem over. Als Schudde-gatje hem nou eens ontmoette, met zulke hongerige spionnen-oogen, de meid zou het snappen. Vrouwen, vond Karei, begrepen alles dadelijk van een kerel. Al verteerde je den pot in het geheim, zij wisten hoe ieder dubbeltje weggerold was. Hij liep met de koorts in zijn leden. Waar Corry geweest was daar ging hij ook. Hij speurde, raadde, voorspelde zich alles omtrent haar doen en laten. En zoó gulzig bedacht hij haar mooien ״toet", die toch ook wel lievigheid had,... troostte hij „z'n eigen"... dat hij allerlei ansichten op de markt saam-scharrelde van blonde vrouwenkopjes. Bij zijn kameraden gooide hij dan losweg een

Klavieren; handen.