De Jordaan, van Nes en Zeedijk

97

opmerking er tusschen, liet de fijne plaatjes kijken. En alsof het hem dan pas inviel, zei hij dood-onverschillig: ... Potsneesie,... dat niesse lijkt d'r op ... wacht, hoe hiet die meid toch weer... die blonde uit de Lindestraat? ... Zóó natuurlijk bezon hij zich en zoo dood-onverschillig stond zijn bakkes, dat zijn beste vrienden er inliepen en hem hielpen:

— Corry bedoel je.

— Juist!... schoot hij vast en hij beefde van genot dat ze haar naam noemden en dat hij het sluwe comedie-spelletje er zoo kloek had afgebracht. Want zelfs Trakte-mentje, de doortrapt listige gast met zijn gemeenloerende oogjes en Willem Peperzak, de widesse gluiper, hadden niets vreemds aan zijn wezen gemerkt. Meenden de kerels nu dat het portretje er niks op leek, dan gooide hij het vod kregel weg. Maar beaamden ze onderzoekend en be-poekelden ze allerlei moois van de meid, dan sloot hij heel stil de ansicht de kast in van zijn vader,... de zoo-veelste al op een heel stapeltje.

Wat hem het meest van zichzelf benauwde, het was zijn jaloezie. Corry had een kwellende manier om andere kerels aan te halen, groote zwelgers, die nooit hun roes uitsliepen, zoogoed als schrille melkmuilen. Ze ging met de mannen om alsof ze de meid van allen was. Ze dronk mee tot het sta zei en dan gaf ze hun de koele ontnuchtering. Hij, Karei, jaloersch? Het werd om te barsten van kwaadaardigheid. Vroeger, als een lieve meid hem afge-lonkt werd door een linken flikflooier met een zoet hapje eten, dan kon hij zoo lekker onverschillig zich den jeukerigen rug schuren tegen een lantaarnpaal. Wéér van een kosthuis af, lachte hij dan. Maar noü spoog hij bloed, als hij zag dat Corry stoeide met een ander. En terwijl hij nooit nog haar neuspuntje had aangeraakt, beschouwde hij toch stilzwijgend de heele meid als zijn alleenig eigen-

Widesse: uitgeslapen. — Linke: handige. Van Nes en Zeedijk

7