De Jordaan, van Nes en Zeedijk

91

vragen over zijn omgang met het dochtertje Neel. Scheele Mie had hij in geen tien maanden gezien en Ju-weelen Bet kwam van zelve haar relletjes te staken. Zelfs Dolle Gerrit leek zijn gram vergeten, omdat Karei al maanden na maanden het jolige en springlevende rokkenvolkje van den Jordaan met rust liet. Er gingen allerlei kletspraatjes... Mooie Karei had een geheime ziekte; Mooie Karei was ״melankeliek"; Karei dit en Karei dat. Kwam dan weer het gerucht dat hij in zijn alles-tarten-den durf een stoute knokpartij had geleid, waarmee drie, vier straten van den Jordaan in oproerigheid waren geraakt, dan glimlachten de buurtgenooten weer om „hun" Karei, hun prachtlefzetter. Maar ook de politie gaf hij nu al maanden en maanden rust. Zijn boertig en plagend slagwoord tegen de helmen bleef uit als hij ze tegen kwam. Het was of zijn scherts den mond niet meer vinden kon. Zijn gang door de buurt werd zacht en stil en mijmerend. Welk spoeltje rolde hij stiekem af?... vroegen de meiden elkaar. En niet één vermoedde dat het om Corry Scheendert ging, de mooie nicht van zijn schoonzus. Eerst had hij Corry toch zélf een mirakelbrutaal kreng van een meid gevonden, zonder een spiertje hart, die zichzelf mortepaaide met allerlei pronksels. Nee, eerlijk moest hij blijven. Al dadelijk had hij zichzelf gezegd: zoo een gestalte, zoo een houding en zulke oogen bij geen één te hebben aangetroffen. Er was een lillende pracht aan heel haar wezen die hem dadelijk had verbijsterd. Alleen al dat zachtlokkende wiegen van haar heupen, wanneer ze danste voor een hoog pierement; dat deinen van haar slanke lijf. O!... het had onmiddellijk zijn verstand bezet. Van zijn bewondering wou hij haar niet reppen; dat leek hem valsche pluimstrijkerij en een fleempot haatte Karei. En ook zijn vrienden balkte hij niets over, omdat, voor een vrouw, ieder vriend een vijand worden kon.

Mortepaaide: In dien zin: optuigen. — Pierement: orgel.