De Jordaan, van Nes en Zeedijk

8₉

en hij hóórde in een doof geruisch en hij zag in een nevelige dampigheid. Voor zijn part konden al de buren van de straat zich opstroppen ... Hij stond er buiten, buiten alles, élles. Hè? ... Nou was hij toch weer uit dat heu-genis-verliezend gemijmer ontwaakt. Godlof! Nou kon hij weer kijken en hooren. Wat schreeuwde die kwibus daar bij het kraampje van den kreupelen Jaap? Wat had hij nou aan de hand? Die gaf d'r les in... in wat?... in boksen, duiken en rechtsche hoekstooten? ... Nou schoot hij toch warendig in den lach! Moest je dat aanleeren?... Wat zeit hij nou weer? ... jujujus ... hoe hiet 't?

— Onse school,... schreeuwde een kerel met strooi-papiertjes in de hand,... geift d'r onderricht in... ju... jut... sju ... gesondheid fan alle deele fan 't menschelijke lichaam!

Kreupele Jaap krijschte een grap naar Kee Kies, die als leut-vrouw bij het geroep subiet een dans improviseerde, lonkend naar Mooie Karei. En voort galmde de zeurend-dreigende stem van den colporteur over het duistere geraas van de buurt, die dampte in oliekoeken-rook.

— Weereloosheid ... de swakkere niet te oferwinne ... de grootste volksbokser... se eige weerbaarheid!...

Jochies begonnen zijn strooipapieren-spoor in de modder na te trekken en krijschten alle half-gehoorde woorden mee. Lien Kriegelbui haakte Heintje van Loenen aan en ze zongen saam tegen het geroep in:

Oranje Ka leit boófe ...

God sel d'r loófe!...

Oranje Ka leit onder ...

God-sla-me ... op me ...

— Swakkere ... kenne ... bokse!... overgalmde weer de colporteur en de jochies joelden nu mee, gierend en lachend:

— Ju-ju-jue!... jue-mit-jue!

Mooie Karei keek weer sip en wou, hoe vermoeid ook van machteloosheid, telkens in zijn eigen wezen binnen-