De Jordaan, van Nes en Zeedijk

DERDE HOOFDSTUK.

I.

Mooie Karei keek sip en voelde zich tureluursch. Wat was er toch in hem opengekrabd? Daar stond hij nou al meer dan een uur voor de deur van zijn woon in de Willemstraat en hij liet het leven maar over de keien en zijn kop heenwaaien zonder een sikkepitje besef. Daar was nou weer dat gekke, wonderlijk-draaierige gevoel in zijn knar, zoo mirakels-suf, dat hij zichzelf telkens moest afvragen: Ben ik 't nou... Karei Burk, die daar sta?... Zie en hoor ik dat nou wel en is dat nou allegaar wel waar wat er zoo om me heen scharrelt en tatert?

Zulk een droomerig verlies van eigen ikheid had Karei vooral in de avonden. Het was doodmal, alsof de dingen die met hem gebeurden een ander en niet hém aangingen. Zoo berooid en kwalijk was het nog nooit met zijn hersens gesteld geweest. Hij krauwde zijn hoofd van onverklaarbare benauwenis. Van avond had hij het weer hevig; soms dacht hij inéén te zullen zakken. De jonge Mei-avond koelde door de Willemstraat zonder zoete bloemgeuren van de buitenwijken óver te brengen in het hartje van den Jordaan; zooals wel bij heete dagen er inwoei van versche groenten en pinksterruikers. De garnalen-verkoopsters begonnen te roepen en de gerookte-paling-venters. Karei hoorde het zangerig gegalm der stemmen, het stuivend gehurrie van de straat; hij rook wel de stekende bakolielucht van de vischkraampjes, maar toch nam hij er met zijn wezen niet aan deel. Hij droomde weer,... gut... gek,... het jeukte en kriebelde over heel zijn lijf;

Knar: hoofd.