De Jordaan, van Nes en Zeedijk

8₄

als monniken en nonnen. Ze moést en zoü haar avonturen hebben, al kwam de onderste steen bóven.

Het zwijgen van Corry drukte Nel en maakte haar ellendig zenuwachtig. Gul vroeg ze Corry iets en plotseling stond haar dochter recht overeind in de lage kamer. Nel had haar nog nooit zoo mooi gevonden. Die meid had iets over haar eigen van een princes. Verdikke, ze werd er als moeder zelf door gepakt. Dat zwierige en losse had er niet één. Hoe had haar eigen meisjeshoog-moed haar zelf niet geplaagd en gekweld. Maar in haar was het trotsche weten mooi te zijn, nooit een alles en ieder prikkelende razernij geworden, zooals bij die meid, den mond vol liederlijke woorden en den kop vol verhitte gedachten. Maar mooi wis ze. En toch, al stierf de meid op staanden voet voor haar oogen, ze zou het beter vinden dan de schande, haar te zien opgroeien als Zeedijkdel, verslonden door eigen toomloosheid en den schennenden hartstocht der mannen.

Corry had het lieve, omzichtige bijdraaien van haar moeder wel beseft en zachter knorde ze:

— U heb 't ook altoos tege mijn.

Nel, blij dat haar koel-strakke meid weer wat zei, wou in een grap, Corry doen gevoelen hoe dwaas haar verwijt was. Want plots sprak ze met schijn-dreigende stem eenjarig Barendje op haar schoot, ironisch aan:

— Jij swabber... waag 't nou ereis weer 's nachts twee uur fan de flakte af te sulle!

Corry lachte en de kinderen keken moeder aan.

— Jij doordraaier ... spotte Nel tot het kereltje ... fijne bik... ik rijs op je... die me heele huishouwe in de war stuurt!

Corry schaterde nu.

— Sóó goed? ... niet tege jou? ... vroeg Nel.

Barendje begreep niets van zijn moeders heftig uitvaren

vlak bij zijn oortje en een huil trok over zijn onthutst gezichtje. Maar Nel plette het geschrikte kopje dadelijk

Rijs: loer.