De Jordaan, van Nes en Zeedijk

8o

Corry bleef strak-wrokkend, gaf nauw antwoord. Nel voelde drift in haar opstaan, tegen Corry's plompe onverschilligheid. Maar ze zou smoren. Jan, haar oudste, kwam met nat-gekamde haren, heelemaal afgeboend en opgefrischt uit de keuken en ging vlak naast zijn moeder zitten.

— Hier jonge, je happie,... net genoeg voor 'n mosch,... Maar eiers heb ik nie.

Sien en Dirk jankten van nijd dat Corry eieren kookte, zij niks hadden.

— Ik wil, wil... wil!... schreeuwde Corry.

Nel begreep dat Corry haar wrok wel het eerst op de kinderen zou luchten.

— Wij niks,... bromde Dirk.

— Alleenig bik!... huilde van jaloezie Sien.

Snijdend van stem viel Corry uit, dat ze met haar eigen

kwartje doen zou wat ze wilde!

Willem de weesjongen spoog op zijn koperen knoopen en begon hard met zijn mouw er overheen te wrijven. Nel liet klein Barendje op haar schoot spelen met den staart van de kat. Leendert kwam links haar arm onderdoor kruipen en knelde zijn orgeltje stevig vast. De weesjongen maakte hem met een schoorsteenvegers-boé!... bang en Leendert gilde van angst tegen Nel's schoot. Zij weerde streng het grapje af; toch had ze schik in den levendigen snoevert, toen hij nu ook haar en Jan begon te vertellen van zijn avonturen in... het ״Huis", van veertien burgerweesies om... 'n dubbeltje!

— Jij aartsrakker!... lachte Nel.

— Nou? ... watte? ... ik hou koers,... ikke? ... nou!... snij hullie an kruim!... snoefde hij, zijn mond fijn als een schaafspleet uitzettend.

Nel en Jan gierden om de groote-mannenstem van het dikke kereltje en zijn opscheppers-manieren. Willem voelde weer het succes en begon al sneller met afgebroken woordjes verder te verhalen.