De Jordaan, van Nes en Zeedijk

79

Eindelijk kwam Corry lachend en luid pretmakend aanstappen met een kerel van het Karthuizerplein. Toen was Nel hongerig van opwinding op de meid neergevallen en ze had haar den kop in mekaar gepatst! Ze was veel heftiger losgetierd dan ze wou, maar een zenuwachtige bangheid juist voor Corry liet haar altijd dolle dingen doen. Ze wou de dochter overheerschen en ze kon niet. Nou had ze spijt van de rospartij. Ze voelde zich verslaafd aan haar drift en toch, ook nti weer, terwijl zij Corry begluurde, onderging ze die dubbele gewaarwording tegenover de lange meid:... een verstikkende woede en tegelijk een gevoel van ontzag voor dit gek-brutale, hooghartige en ijskoude schepsel, dat zich aan niemand onderwierp en zich aan niets stoorde.

Ze zei wat guls tegen haar, maar Corry bleef hard en ze mepte haar korte woorden er uit alsof ze steenen wierp.

Corry was vooral wild op Nel omdat haar moeder had geranseld, terwijl de kerel nog naast haar stond. Die vent, zélf giftig omdat een ״vuil wijf" de meid zoo ramde, wou snel bijspringen. Maar toen had Corry hem met ontzetting wéggekeken.

— 't Is me móéder!... had ze gezeid, maar zóó streng en ontdaan dat de kerel met den kop in den nek was weg-gedruild.

Dat hooge en ongenakelijke afweren van toeschietende hulp, had Nel diep getroffen, al wou zij het niet bekennen. Tóch voelde ze spijt. Ach, hoe lief had ze dat kreng van een creatuur nog, dat niet wist van eer en fatsoen. Hoe kon ze haar weglokken uit dat lichtzinnige pretleventje? Voor haar part mocht ze haar meid nog eerder met een jood zien schuiven, dan dat ze de baan optippelde. Als God toch haar kind in het ongeluk stortte, dan liever nog zoó.

Corry had twee eieren bij haar brood meegebracht, die ze in den theepot wierp om te koken.

— Paasch-eierkoek? ... vroeg Nel.