De Jordaan, van Nes en Zeedijk

75

dooien dood geen gierige Droes was, maar dat hij al die gulzige broodmonden niet meer bij kon houden. Nel hoorde van zijn smonselend ingeslikt verweer niets en droeg hem daarom doodkalm de vijf-en-twintigste huis-houdtaak op. Nee, er zwaait niks meer, dacht Frans en hij keek schuchter naar Nel, die haar heelen driftuitval alweer vergeten was.

Annetje zat vlak bij het raam inspannend een brok krant te lezen. Maar Sien, humeurig gestemd, scheurde haar den fladder uit de hand en beweerde kijvend dat ze op ״haar" plaats zat. Dirk en Jaapie mengden zich in het kabaal en driftig gegil van Annetje deed Leendert den hoek induiken en Barendje op Nel's knie opspringen van zenuwachtigen schrik. Nel plonsde het kereltje op een stoel en knelde hem pijnloos met zijn borstje vast tegen den tafelrand. Toen greep ze de karwats die het rechter-raam ophield en ranselde, dol geprikkeld van het lawaai, naar de hurrie-schoppers.

— Ellendelingel... krenge!... daarl... daar!

Wild zwiepte ze om haar heen, vooral naar den hoek van Annetje en Sientje. Er klonk angstig gekerm en geschrei. Daarna was het inéén doodstil in de kamer. Langzaam begon Sien weer óp te leven. Ze vroeg of ze vanavond mee mocht met Corry naar de bioscoop op de Baangracht.

Dat gebéurde niet!... schreeuwde Nel opgewonden, terwijl ze Barendje weer uit zijn knel-positie verloste en op haar schoot drukte.

— En Corry dan? ... pruilde Sien.

— Corry? ... Corry? ... en het schuim stond op Nel's mond... dat is 'n kreng!... 'n daasert!

— Nou,... en gane we?

— Je bek dicht!... gilde ze naar het meisje... Vrijdag ... boéndag, dat weet je. Wou je mijn d'r alléén voorsette?

Jan, Nel's oudste kwam binnen en alle drift en boosheid klaarden wég uit vrouw Scheendert's ingevallen ge