De Jordaan, van Nes en Zeedijk

73

— Heel fijn, seit Barendje ... enne of ... de orgelman soo beleefd wil sijn nog... effetjes medam Egot af te piepe, wat?... lachte Nel en in een woeste vlaag van teederheid wipte ze ontsteld Barendje naar de hoogte en zoende zijn blond kopje, hartstochtelijk tegen haar borst gedrukt, nat.

— Bestig vrouwtje,... zei droog-deftig en niet uit zijn rol vallend, Leendert.

Dadelijk werkte hij de Madame-Angot-plaat onder de andere schijven uit ©n heel zacht, zong droef en ziek het klankenkastje zijn deun. En telkens hielp Leendert's zang mee, als het orgeltje bleef steken.

— Alle Jesus!... me poot!... schreeuwde Frans, terwijl hij ineenkromp tegen de hoekbedsteê, voor het wiegje van Riek, de kleine meid.

Nel stoof woedend op.

— Je poot? ... breek 'm weer!... bi je d'r of!

Frans zweeg. Hij voelde dat hij het muzikale uurtje

gestoord had. En Nel van haar kant begreep, dat ze op den sul veel te hard was uitgevaren.

— Wrijf dan je leelijke barremeter mit oppedelde! Frans steunde nu ingehouden van pijn.

— We krijge... saus ... kneep hij er met een vertrokken mond uit.

— Verspel lieferst de honderdduisend!... beet Nel weer driftig uit.

Leendert keek beduusd van zijn orgeltje naar zijn vader en zweeg. De groote zwarte poes met sneeuwblanke borst, sprong onverwacht op de tafel, vlak vóór het ronde snuitje van Barendje. Toen sloop ze zachtjes tusschen aardappelenschaal en brandenden theepot, naar het vensterkozijn. Dirk kwam op, een bullekop, blond met donkere oogen. Een zware sigaar bungelde losjes tusschen zijn kinderlippen. Achter hem sjokte, snel stotterend, Jaapje en bedelde een cent bij Frans. Maar het hakkelende kleutertje kon niets van zijn berooiden vader loskrijgen, omdat die zélf nog geen zakgeld van Nel had