De Jordaan, van Nes en Zeedijk

7i

weke gelêje se wijfje doodgebete door een giftige sperwer! Nou sit ie ... inelankeliek as 'n sjofele kittebroer... Aio... krop!... haal 'n borst lucht!... en vlieg d'r 'n rondje mee. Maar hij stak zich niet meer voor een ander wijfje in den plooi, hij broeide liever op zijn eigen verdriet.

— Slacht 'm... had Nel fel aangeraden.

Frans kon maar niet gelooven dat ze zooiets meende. Zoo goedhartig als zijn Nel was, voor zwakke en zieke menschen, hoe kon die nu zoo wreed zijn tegenover onschuldige beesten? Maar iets oplossen deed Frans nooit, omdat hij niet van denken hield.

Nu scharrelde hij weer op het plat rond en keek, eén hand voor d'oogen, de blanke Meilucht in. Door het venstertje van den slag telde hij hoeveel paren nog in het vlucht-hok broedden. Juist wou hij de drinkbakjes zuiveren, toen de bulderende stem van Nel hem naar beneden riep. Ze had hem noodig voor de kleine meid van twee jaar, die kribbig wakker was geworden.

Op Nel's schoot wipte Barendje, haar eenjarig jochie, een aardig blond, rond kopje. Een benauwde lucht stoofde de kamer zuur. O, het was voor Nel een geweldige stap geweest. Van het vunze, onderloopende modderkeldertje uit de Goudsbloemdwarsstraat naar hier, drie-hoog. Een stap van vijftien meter, schertste ze zelf. En toch leek ze dolblij, van het snoepwinkeltje afgeraakt te zijn. Was dat werk voor haar?... Peuterig halve-cents-volk te bedienen? Ze zou er half mal onder geworden zijn. Een kluchtspel, al dat grut, dat ze gaf, terwijl ze zelf betalen moest. Zoo een gekke klarijn!... Hoe had ze dat moeten bolwerken? Van blauwe koetjes druppelden de uiers niet. Dan maar blut driehoog, liever dan schooiers-arm in een kelder. Kinderspel-rumoer van het Karthuizerplein woei aan tot haar venster. Hoe kwam ze ooit uit het jong? Straks stortte de heele kluit weer in. Haar ruim vierjarig Leendertje was toch zoo een zoete lieveling. Al sloofde ze nou haar eigen •mal, zulke schatten als Barendje hier op