De Jordaan, van Nes en Zeedijk

6e

weggetrapt, ontgoocheld, zwaar gekrenkt en bedreigd met politie. Van haar hevige verlangens naar fatsoenlijk leven stond niets meer overeind. Ze voelde zich als een hongerige landlooper, die zijn eigen ongedierte tot maal gebruikt. Ze dacht zich een schurftig schepsel, alleen goed om als kreng te drijven op het water. Ze had nooit in haar gansche leven zoo gevloekt, gehuild en gesnikt. Ze liep alleen, uren lang door de regenstad, verdoofd, uitgeput en kleum tot op den naakten boezem. In de Warmoesstraat ontmoette ze Jo. Wat? Nog een menschelijke stem met een heel klein beetje warmte, een klank van toegenegenheid. Ze had de heele waereld uitgestorven gevonden. Natuurlijk haar eigen innerlijke eenzaamheid...

Mooie Jo had haar koesterend toegesproken en meegenomen naar een heerlijk-verlicht en warm nachtcafé. Nou zag ze geen bloedzuigers meer in de lókkende kroegbazen, geen zwendelende bedriegsters in de vrouwen als Joden Jet. Ze voelde warmte, licht en zich gesleurd uit die verstand-verbijsterende eenzaamheid, uit het, zichzélf als schurftig merkende levensbewustzijn, dat haar bijna het donkere water had ingedreven. Ze ademde weer en voor de tweede maal kromp de bevende klauw van Joden Jet over haar hoofd... Die vond een gooser voor haar en Dien had weer al-wat-ze-wou. Maar wat wou ze? Wou ze weer de waanzinnige inbeelding van het lichtekooiengenot?

Dien sprak zóó droevig en hartstochtelijk, gelijk Corry nog nooit een meid-van-plezier had hooren ״poekelen". Dien waarschuwde Corry. Ze was heel mooi, maar ze moest nooit in „het leven" gaan. Ze zou verrotten eer ze het zelf wist. Ze zouden haar jeugd, haar jong bestaan rooven, ze zouden haar afbeulen en weer vertrappen. Ze leven met je, al die kerels, zei ze Corry, als je gelijken, zoolang ze met je alleen zijn. Maar staan ze op straat, tusschen hun zusters of broers, dan versteenen hun gezichten, lonken ze angstig dat je hun niet groeten mag. Die minachting, die neertrapping en dat hoog-over-je-