De Jordaan, van Nes en Zeedijk

«5

dacht, een zeer passende betrekking. Een mensch als zij, kon nou niet maar ineen goud uit een hoorntje drinken. Met fatsoenlijken arbeid nu haar eigen kost verdienen, al had ze er om moeten jokken,... het leek haar de zaligheid toe. Ze zou tot rust komen en op adem geraken. Haar illusies zalfden haar opgejaagde ziel; ze droomde weer van een eerlijk leven. Het vuil lag Échter haar. Een week geleden zou ze gevlucht zijn voor haar eigen schaduw, noti niet.

Heel onverwacht werd het jongste kind, een blond dotje en onder haar onmiddellijke verzorging, ziek. De dokter werd dadelijk geroepen. God-alle-Jezus!... wat schrok ze. Met dien man had ze, nog geen drie maanden her, de meest geraffineerde genoegens doorgemaakt. Dat was nu een der ״vrienden" die haar door een afmoordende zinnelijkheid het meest hadden gekweld. Ze beefde aan handen en voeten onder het praten met mevrouw. De jonge dokter deed alsof hij haar voor het eerst ontmoette. Dat stelde haar een beetje gerust. Er was zelfs in zijn gedrag een koele hoffelijkheid, alsof hij tegenover mevrouw's dochter stond. Twee dagen lang leefde ze in één angst. Zou hij zwijgen... ontmaskeren... en zichzelf buiten schot houden? Ze wist het niet. Plots, in den middag, werd ze bij mevrouw geroepen. In één oogopslag zag ze dat de ellendige kerel gesproken had.

— Bedriegster!... kraste de woedende stem van mevrouw. Zij en haar man waren misleid! Ze spoog de woorden naar Dien toe in een vreeselijke minachting en afschuw. Toen ze zich verweren wilde, werd ze met zoó een felle smadelijkheid aangekeken, dat ze huiverde. Indien ze één woord tegenzei, zou mevrouw dadelijk de politie opschellen voor het overleggen van valsche getuigschriften.

Ze stond perplex. Ze voelde zich rampzaliger dan de gemeenste straatdel. En niet alleen, omdat ze weer zonder betrekking bleef, maar omdat inéén het vertrouwen in haar eigen wil-tot-beter-leven was genekt. Ze werd

Van Nes en Zeedijk