De Jordaan, van Nes en Zeedijk

59

Een joodje schreeuwde naast haar zijn waar uit.

— In 't Hotel van Hurrie-hurrie!... lachte Corry.

Voor twee hoog-opgestapelde karren gulzig licht-drinkende tulpen en trompet-narcissen, stond de koopman. Zijn bakken-stal gloeide als een bontgouden korf in het laatste schijnsel. Hij leunde vermoeid met zijn hand tegen den stam van een bloeienden els en nerveus ontrafelde zijn zwoegklauw een bungelend bloesem-katje.

— De laatste van 't jaar... bij de burgemeester op de boulevaard!... zong hij.

Dadelijk achter zijn kooproep klonk over het water, het klare gelui van een waarschuwenden bel op een ijzeren-staven-boot, onder de Singelbrug heenstoomend.

Dien liep naast Jo, rook vluchtig een reseda, een roos, zei geen woord. Ze was ook in het ״leven", vertelde J.o onthutste Corry. En Dien trok een gezicht alsof ze huilen kon.

— De segrijnert... lachte Jo luchtig... die wil d'r 't „leve" uit.

Dien lachte flauwtjes en Jo scharrelde en bukte en bood weer door. Na een half uur holde ze met wel tien potjes naar een taxi, die ze staande hield. Dien bleef bij Corry, lusteloos, zonder praat. Corry was kregel, woedend, nu ze Mooie Karei niet ontmoet had. Als die meid haar nou maar een beetje afleiding kon brengen. Maar die trippelde, trippelde, alsof ze bij een grooter stapje uit elkaar zou vallen. Corry vroeg haar een eindje op te wandelen en Dien stemde lusteloos in.

— Bè je moe? ... vroeg Corry.

— Moe? ... glimlachte Dien flauwtjes ... ik sta pas op.

Corry, over haar teleurstelling heen, zag nu niets anders

voor zich dan de fijn-gekleede Dien. Wat een immese chique! Dien hoorde de vurig-begeerende en hebzuchtige woorden van Corry op haar en Jo's kleeren, haar lekker lui leventje. Ze vond „haarlie" geklofte dames en zich-

Immese: echte.