De Jordaan, van Nes en Zeedijk

zélf een boerinnen-pummel. Plots opgetogen-brutaal en toch half tastend naar het oordeel van Dien, vertelde Corry dat ze vannacht, tusschen de aapjes en auto's bij Maxim stond af te gluren wat daar al zoo in- en uitging. Ze had haar oogen uit haar kop gekeken. Zooveel pracht en pronk had ze nooit-niet bij mekaar gezien. Nee, zulke modellen, dat was één-en-al juweel en rijkdom. En ze slurpten de oesters zoo aan de deur en een nikker duikelde de tango op een vuurrood tapijt. En een wijf had zich een kreeft op haar grooten hoed met lévende rozen gezet.

— Enne ... se roke allemaal... fijn ... na fiëlet!...

God, ze merkte dat Dien nauwelijks luisterde, zoo

droomerig en triest stapte de meid mee. Dien zag haar teleurstelling.

— Mijn niks vreemd ... mompelde ze.

In Corry was weer de klepper aan het roeren gegaan. God nog toé wat een piekfijne heertjes en. vrouwtjes! ...

— En toch maar trottoir-dametjes, zoo goed als ik... bracht Dien er spottend tusschenin... dames... van Ruysdaelkade, Dusartstraat en Ceintuurbaan.

Ja, maar wat had zij nou... verdedigde Corry tegen de, in bewegingen uitgeduide, minachting van Dien voor zulk dwaas gedoe. En ze vroeg, wantrouwelijk het gezicht van Dien beglurend, of die haar niet 41 te pummelig vond, of dat nou niet allegaar schatrijke ״sags" en „Georges" waren, met die witte open vesten en fonkelende handringen. Wat had zij nou? ... Geen duit fleurigheid in haar eigen stomme, drukke buurt. Het stonk er eeuwig en niks dan chappies zwabberden om je heen. Haar eenig vertier was dan nog de Zeedijk... voor een Jordaanmeid goed genoeg. En al werd je aangeklampt door matrozen en stokers, die je nooit een woord verstond, gul waren ze, dansen konden ze gekloft en toch niet dat waagden ze haar te doen!

Sags: zeg's. — Gekloft: prachtig.