De Jordaan, van Nes en Zeedijk

5»

— Wacht... ik heb Dien ook nog... Hé Dien!... dat is nou Corry uit 't keldertje!

— Woon 'k nie meer,... bah!... uit 't keldertje,... bromde Corry gekrenkt.

Die Jo kon haar ook de lei schoonvegen, als ze er zin in had. Toch, liever bersten dan buigen en hoog keek ze op Dien neer, die bijna een hoofd kleiner leek dan zij. Dien was een zeer elegant, slank vrouwtje, met een poppetjesfijn, klein gezicht. Iets dribbeligs-verwends had haar voetje-voor-voetje stappen in den nauwsluitenden rok. Maar Corry vond haar tiptop gekleed. Ze schaamde zich voor haar eigen simpel zwart-langen boezelaar met fluweelen zoom en haar gladde wit-katoenen blouse. Hè, wat een hoed en wat een veer! Haar leven gaf ze voor zoo een kiep!

— Ook bij de ruikertjes? ... zei Dien heel bedeesd.

— Wat sou 't!... beet Corry snibbig terug.

Die meid moest niet denken dat ze haar meelij noodig had. Ze rekte zich fier óp en keek over haar heen.

Jo scharrelde tusschen dwerg-dennetjes en een grooten bak blauwe en satijn-gele violen. Een zachte lentewind woei even koel den Singel langs en deed een fijne golving door de hooge palmen en slanke varens gaan. Burgervrouwtjes verdrongen elkaar voor de bloempotten en ook dames en heeren sjouwden ongegeneerd vrachtjes mee, onder den arm. Mooie Jo vond den grooten bak bedauwde violen niet frisch genoeg. Ze moest andere, heele groote en veel meer, voor het venster thuis.

— Woon je dan nog bij je moeder?... vroeg Corry.

— Verdien ik dan niet de bik... voor haar en zus? Jo vertelde dat haar vader al drie jaar dood was en moeder altijd ziek te bed lag. Niemand keek naar het schepsel om. Alleen zus had ze van tien, die nog op school ging. Moest zij nou niet het brood verdienen? Nou zou ze moeder een grooten bak viooltjes sturen... en zoo een komiek dennetje, dan had de stakker ook een stukje lente voor haar bed en voor het venster.