De Jordaan, van Nes en Zeedijk

57

weelde het intiem-heerlijke bloemensingeltje op en neer. De voorste Vijzelstraat-huizen goten een dampenden zonneglans op de eerste stalletjes. Van Kalver- en Reguliers-breestraat bleef het een staag-wisselend verkeer van wandelaars, zakenmenschen, arbeiders en rijtuigen, auto's, karren en fietsers. Maar overal in de omliggende straten woei zoet-loom het aroom van den bloembonten Singel.

Als een wilde tuin, grillig en chaotisch van kleuren, droomde de bloemenmarkt rond de Munt en klaar spiegelde het water de bloemschuiten, violen-dauw, teergroene boomen en palmen terug in zonnige fleur. Al lager en lager wonderde de zon een feestelijk licht over de potten, bakken en karren, en het keien-stof begon te dampen in het zinkend schijnsel. De rose en crème anjers gloeiden ingehouden, week en teer van glans. Langzaam door het zonlicht omkropen, begonnen heele stalletjes te leven in het fijne licht; het bruidswit van hortensia's, bloemkorf-achtig opgesteld tusschen groen van dennetjes en waterster.

Corry had onbedwingbaren lust in een paar ״beelderige" potjes primula's. Die vond zij nou „effetief" fijn! Dat bleek-lila, gut, wat een weelde! Geen spie had ze meer over. Alles fiat! Hè, wat koekeloerden ze lekker... die crocusjes ... en die sneeuwklokjes ... Of leek dat wat anders? Nou, haar test was zélf een potscherf... om geen spie te bewaren!

De zon begon pal voor haar voeten den trillenden dans van haar licht en sloeg schaduw-duister tegelijk om de menschen heen. Een klus geraniums bloedden aan in den gouddamp en de muurbloemen donkerden dieper weg in een bronsachtig fluweel. O, zót kon ze zich snuiven aan den adem van muurbloemen. Maar Mooie Karei moest opscharrelen, anders was de heele zooi maar larie en chagrijn. Bof... hè? ... nou liep ze zoó Jo Kessel om ver. Mooie Jo, van wie Joden Jet haar lokkend verteld had dat ze als een princes opgetooid op de „bühne" zat. Mooie Jo stond zelf beduusd te kijken. Ze kwam hier nooit en nou... doodtoevallig, gussiemeine, wat"een tref!