De Jordaan, van Nes en Zeedijk

56

ver van tante Neel Burk en van al haar buurt-meiden, nu kon ze heelemaal niet meer aarden thuis. Ze vond het fijn, zoo tusschen de blommetjes en de menschen; heerlijk, alles reuk! Als ze Mooie Karei nou maar de markt langs zou zien scharrelen, anders was er toch geen smaak meer aan. Haar voeten slifferden traag tusschen de uitstallingen op de straatsteenen en blij in haar binnenste beierde de innerlijke vervoering, dat ze hem straks tegen het lijf zou loopen. Ze schrok er zelf van, dat ze zoo hévig naar dien vent verlangde en dat het iederen dag brandender en dringender in haar werd en gejaagder. Zocht ze nou naar de begunstiging van zoo een baviaan, die haar niet eens behoorlijk probeerde aan te schieten?

— An me sool links,... bromde ze,... alleen wat je ver haalt is lekker.

Er waren zooveel knappe toeten. Neen... neen, dat maakte ze haiar eigen nou maar wijs. Zooals hij er gong en stond, zoo kon niet één het! Maar vrijde hij niet met de heele meiden-wereld? Dat lustte ze niet! Voor Corry, Corry alleen, alléén, of hij kon dichtvallen voor haar part. Ze wou niet ingebotteld in het tonnetje. Al hield hij haar een borstlap van goud voor en al zoende hij den hemel voor haar blauw. En toch, tóch, ze droomde van iets zaligs tusschen hen. De Singel geurde zoo zoet en het late licht speelde zoo teer met het duizend-bloemen-schoon. Zacht overstraald van blank goud lagen de uitstallingen. De Munt zong juist het vijfde middaguur door de lentelucht en het fonkelende haantje boven den vlam-menden bol leek te trillen in het verre hemelblauw.

Heen en weer schuurden de menschen langs elkaar op den nauwen Singel, tegen den huizenkant, verengd nog door groen-geschilderde handkarren, waarop vrachten geladen werden. Al lager zonk de zon en wierp haar speelsch en lichtgoud vuur tusschen de hooge potten rhododendrons die bloeiden volop in een wemeling van rose en wit. Al de bloemen-liefhebbers, koopers en koopsters, snoven een honderdgeurige zoetheid, en kuierden met genot en