De Jordaan, van Nes en Zeedijk

TWEEDE HOOFDSTUK.

I.

Corry Scheendert drentelde in zoete vergenoeging de bloemenmarkt langs. Ze herademde... Toch wat anders dan de duffe, donkere Lindestraat-kamer met de bleek-poederlucht, haar kijvende moeder en de grienende kinderen.

Het was al laat op den middag. Toch scheen de Aprilzon nog goud-stralend licht het gordelachtig gebogen Singeltje over. Tegen vijf uur, 's Maandags, wist ze zoo, kwam Mooie Karei meestal blommetjes ruiken. Dat was nou eenmaal in de lente een geurige slenter van hem en van de Maandag-houders-kameraden. Zijzelve trof meestal meiden-uit-de buurt, midden in de drukke gezelligheid van drommen kijkende en koopende burgers.

De gouden klokkeplaat van den Munttoren blonk in het zinkende licht als een zonnekrans en over den zacht-be-schenen Singel ging een jong, fijn zomer-gerucht van vogel-fluitjes, dat als een aarzelend en blij-tjilpend getwist klonk boven het stadsrumoer uit. Heel de Amsterdam-sche Singel met zijn bloemen-lentefeest, lei van den hoogen wallenkant af tot op de helft der bekeide gracht fijn te rooken in een gouden schijn en de reseda-potjes geurden doordringend zoet en welriekend. Dat feestelijk kleuren-geflonker van lentebloemen op den vuurgen middag, bracht in Corry's gedachten altijd een verbijstering, een verwarring in besluiten. Ze wou dan zooveel tegelijk. Neen, ze hield het niet langer uit bij dien saaien vader Frans met zijn eeuwige duiven en nog minder bij haar oproerige, ranselende en doldriftige moeder Nel. En nu ze verhuisd waren naar de Lindestraat, driehoog-voór,