De Jordaan, van Nes en Zeedijk

54

ze Jet bij de polsen en draaide haar, met behulp van Stien, als een tol in het rond.

— Blaffe Jet!... blaffe!... gierden ze.

Jet moest zingen en in woede krijschte haar schorre stem:

— Fifa!... Fifa!... Leve Ollandia!

De meiden schaterden, lieten de tollende Jet plotseling los, die als een lamme neersloeg.

Machteloos van het lachen viel Jo op een stoel en Stien op een stel doozen, terwijl haar roode peignoir open-spreidde. Toontje sperde de oogen en voelde zich nog benauwder tusschen de gillend-lachende en opgewonden vrouwen.

— Jullie ... magge me ... hijgde Jet... elleke dag de koors geve ... asje ... asje ... d'r dan maar iedere dag ... vijf pop... bij doet!

— Stuk goochem! ... lachte slap Jo, die niet meer kon.

— Mot ik dan me hoedepen... in me arme steke?

— We seile de grond voor je dweile Jet!

— Dat hoefde niet,... suste de koppelaarster.

— "n Klap met me hak op je kaak,... viel Stien uit toen ze bemerkte dat Jet het nog waarlijk geloofde. In zenuwachtige opgewondenheid holden Jo en Stien naar de trap en trokken misselijk Toontje mee.

— Pas op de jonges... bij Schele Hannes!... waarschuwde Jet de meiden.

Ze krijschten iets terug dat de werfster niet meer verstond.

Doodmoe smakte Jet zich neer op een stoel, bij het raam. Even moest ze op adem geraken. Uit het kistje van Manus nam ze een sigaar. Met beverige handen stak ze er de vlam in.

— Tip-top,... schurkte ze en Jet grijnsde in zichzelf; snoof nog zacht na den geur van kip, vleesch en vruchten en zoo, met het prikkelende smookje op de tong, dommelde ze voor het duisterende raam zoetjes-aan in slaap.