De Jordaan, van Nes en Zeedijk

5i

en getrapt, mee op den roof. Ze had een dol-onbekom-merd leventje ... eten en drinken zat;... een aardig praatje;... chique kleeren... alles teugelloos!... fijn en belustmakend! Voor geen geld ter waereld zou ze ooit meer het ״leven" uit willen. Geen getrouwde vrouw kon beseffen hoé zij genoten, juist in hun uitgeworpen losbandigheid. Al zou een pels van drie-meter-dik smoor op haar worden en vragen te trouwen... aba! ... melancholieke zooi!

Plots stond oolijke Toontje belast en beladen in de kamer. Rooie Stien sprong wild op hem af en ontrukte het ventje kip, wafels, ijs en taart.

— M'n oogappel! ... grinnikte ze naar het melkboer-tje... smak neer, alles op tafel!

— Bewaar 'n hap voor jullie piënist,... ironiseerde Jo.

— 'k Sit an de kant, kan 'm nie sien,... vinnigde Stien.

Al de meiden haatten de muzikanten en den naam-

oproeper en de ordebewaarders van de „bühne".

Van alles had Toontje vijfdubbel ingeslagen en Stien bijna geen geld teruggegeven. De Rooie beet met tegenzin traag in een bout kip, maar smeet hem dadelijk het venster uit. Ze werd misselijk van de gebraden lucht. Met evenveel weerzin belikte ze een groot stuk taart, lepelde ze ijs, maar spoog alles weer onder een griezeling uit.

— Grabbel jullie nou Jo, Jet en jij, Toontje,... noodde ze.

Ze dwong allen te eten zooveel ze begeerden. Verdrietig en lusteloos kokhalzend tegen het overvoedend maal, ging ze zelve in een hoekje een azijn-zuren citroen zitten leeg-bijten.

Joden Jet beknaagde en beplukte twee kip-kluiven.

— Ik eet me dicht,... zuchtte ze.

Jet glom van vettigheid en liefjes wou ze met haar morsige handen de meisjes kin-streelingen geven.

— As je 't waagt! ... viel Jo nijdig uit,... steek ik je haar in brand!

Jet brabbelde, de kluif tusschen haar lippen gekneld,

4*