De Jordaan, van Nes en Zeedijk

5°

een walgelijk-vetten, naren ellendeling, van wien ze vies werd en rilde. Maar in één nacht was ze al haar schulden kwijt bij Jet. Hei leek een soort roof van de koppelaarster op haar vrouwelijke, lafhartige zwakheid en tegelijk een koelende wraakneming. Jet haatte de losbandige verkwisting der lichtekooien. Nooit begreep ze goed waarom die mooie meiden zich lieten trappen, tot bloedens toe mishandelen en tot in het merg beleedigen door een dallesjager-van-niks en het fleurige leventje met schatrijke oude bokken bespogen of verachtten. Maar ze kende Jo in haar onverzadigbare koopziekte. Want na één nacht dat ze 41 haar schuld delgde, met haar lichaam tot aas voor verborgen bevrediging van een ouden bok, kwam ze weer oploopen en inslaan. Jo vloekte het loensche monster Jet. Ze kon van mooie dingen niet afblijven. Zóó vrij, zóó geboeid.

Jet's grauwe oogen sarden weer ... muiltjes ... snoeperig! ... dit model... dat model... O, Jo kon zich niet bedwingen. En telkens dat vreeselijke, martelende slotbedrijf: onverhoed op een nacht, vlak voor de ״zaak" dat,... dat walgelijke! Jo besefte vaag dat Jet een vreeselijke, benauwende macht over haar had; een stille macht. En toch kon ze haar eigenlijk nooit de schuld geven. Natuurlijk deed ze alles zelf, begeerde ze het met eigen oogen en handen. Maar die Jet ook; die sloop, sarde, hield taai vol, tot ze dol, dól werd en uitgeput van zelfstrijd, toé-greep! Telkens voelde Jo zich half geworgd door een angstige lusteloosheid. God, ééns had ze toch oók haar liefdedroomen gehad, 's avonds, onder de sterren ... hè ... in de open lucht met dien mooien Jan, van de sigarenfabriek. Pas drie jaar geleden!... Het leek een eeuw! Toen, op dien donkeren avond, haar val... Daarna de plotselinge lust om wég te hollen van hem, van hém juist. En nou hier,... o God... niet herinneren,... dat verrekte wee in haar ziel! Stil, stom ... Nou maar gesleept

Dallesjager: armoedzaaier.