De Jordaan, van Nes en Zeedijk

44

een waanzinnigen dreig-toestand was alles grauw aan Jet; haar oogen die dwaalden en gluurden; heur grauw-krul-lerig haar onder het groene stroohoedje.

Zelf had Jet tien kinderen het leven geschonken, beweerde ze trots, als de lui in verachting scholden op haar uitgedord en verschrompeld lijf. Al vijf en twintig jaar was haar man van Jet gescheiden. Nooit vertelde ze waarom. Wél, dat ze vroeger ״geregeld een beeld" genoemd werd; toen de smeerpijp haar, nauwelijks zeventien, trouwde.

Op haar dertigste jaar stond ze weer alléén; zwabberde hij in hoovaardij door België heen. Maar zij had onder de snollen ook niet haar kans verkeken. Met wilde woede vertelde Jet dat de kinderen haar waren afgeroofd en nt>oit hadden die creaturen naar moeder Jet omgekeken.

Er vlamde haat in haar blik als ze over haar kinderen loskwam en vreeselijk grijnsde een wreede lach door de valsch-vriendelijke woorden. Uit de verte, vloekte Jet hen nu nog de ribben stijf. En ze hoopte, altijd, dat een geheime kracht haar vloeken zou overdragen op de koppen der schepsels die hun moeder zoo hachelijk hadden verwaarloosd en verloochend voor de waereld. Zonder huiver voor haar verdoemings-woorden braakte ze stuitende ziekte-wenschen uit en vloekte een ieder, die het gedrag der kinderen verdedigde, giftig mee.

Nu zat ze op haar klanten te wachten, wat niet lang duurde. Mooie Jo, uit de ״Alhambra", stond plotseling voor Jet, eer die het besefte.

— Jij poesje? ... schertste Jet zoet,... koopies?

Mooie Jo was een slank-fijne, blonde chanteuse-zonder-

stem, vroegere buur van Corry, maar in de Nes en onder de handen van studenten en zwabberende burgers tot ״dame" opgefokt.

— Nee, oud varreke!... beet ze giftig uit naar Jet,... ik breng je je witte sortie met bont terug. Ze had er eerst een heelen avond mee gepronkt, om te ״probeeren".