De Jordaan, van Nes en Zeedijk

43

waarschuwd werd, was ze voor haar leven verkouden. Ze moest dat kleine goed eerst zoo lang en zoo lief paaien, en aldoor wat anders belooven en telkens opnieuw verlokken en dan eindelijk, eindelijk, na läng wachten, met de waarheid schuifelend voor den dag treden. Een enkel keer, als er een zéér groote winst bij bungelde, voor een schatrijken gast, nou, dan waagde ze wel een minderjarige dadelijk een bordeel in te dringen, al kreeg ze voor maanden de lik. O, ze hoorde wel dat het tuig onder de internationale werf-agenten ״wonderen" deed met opgekochte, bedwelmde en geschonden waar! Tóch was er zooveel bluf bij. Het leek zoo brandend en er werd zoo uitgeloerd! O, ze had zélf hoopjes geheimen waarvan niemand, niemand iets wist, zelfs niet de Bochel. Het waren Joden Jet's verdekte misdaden, waarbij haar oversluwe geslepenheid den adem van een tweede menschelijk schepsel niet duldde. Geen eed was heilig en daarom wantrouwde ze iéder. Afgrijselijke ontuchtigheden had ze tegen hooge betaling tusschen mannen en vrouwen op haar „parteculier zelon" toegelaten. Haar zieke wellustigheid had er zelfs geheim genot in gevonden. Ze zocht die onnatuurlijke giftigheid van den hartstocht op. Als een ingeslikte zwam, beet de benauwing in haar, zoodra ze in de omgeving kwam van menschen met zulke begeerten. Een stuip van wulpsche lusten doorschroeide haar uitgedord lijf en soms greep de erotische krankzinnigheid haar zóó hevig aan, dat ze voor enkele minuten alle waakzaamheid op eigen geheimen en verborgenheden verloor.

Vandaag zou Joden Jet misschien buitenlandsch bezoek krijgen van een „gouvernante" die haar hulp behoefde. Voor geld, veel geld deed ze alles. Wanneer de „kippetjes" lastig waren, met overbrengen, bracht zij ze zélf in een rijtuig. Haar leelijk-listig, grauw gezicht trok ze dan met zulke afstootelijke grijnzingen vol, dat de „kippetjes" schrikten en op stok sprongen, vlak bijeen. In zulk

L׳lk: gevangenis.