De Jordaan, van Nes en Zeedijk

38

komiekerig den rommel van Jet in de maling bleef nemen, schoof stiekem de korte hand van Simbad dichter bij de gul-geopende kralen beurs. De uitsmijter lonkte met een grof lachje de jonges toe. Het moest dus een ״gebbetje" voorstellen, snoof Manus. Maar hij kende Simbad. Zoó een haai gevalletje amuseerde ook de jonges. Dat vonden ze allegaar „godin" en echt „gif". Verklapte hij dat grapje, dan zou Simbad alles in de kamer kort-en-klein geslagen hebben. En Manus troostte zich weer zelf. Wat raakte hem Jaap met zijn dronken testt Een ieder moest zijn eigen mans wezen. Hij stak ook niet in zeemansflanel. Met één slag hieuw de uitsmijter hem doormidden, al ironiseerde Manus in zich zelf, dat in de kleine potjes de beste zalf kleefde.

Jaap merkte niets in zijn vroolijke dronkenschap van den diefstal. Hij beweerde, dat als hij een tikkertje te véél had, hij veel fijner het spel begreep. Jaap speelde inderdaad ook raker, bedachtzamer en sluwer.

— 't Mot jeuke op me vliering,... en zijn hand grabbelde in zijn tien haartjes. Jaap won slag op slag. Maar Simbad met een grijns en geheime lonken, greep nu mee in de beurs van zijn makker en betaalde voor zich zelf, Manus of Hannes al wat zij verloren.

De Bochel kneep ongewoon lang zijn linkeroog dicht eu lachte pijnlijk mee. Zelfs Hannes krulde de lippen weer.

Tegen vijf uur hielden ze op. Jaap zuchtte van genoegen.

— Voor 't eerst in vijf jaar da 'k ereis wa win!

— Behalve de rondjes die je verlore heb, flonke-^s witter,... meende Simbad.

— Wa sou 't!... zei Jaap geraakt en haastig slikte hij zijn borrel,... ik ... ik heb gewonne!

Ouder gewoonte keek Jaap helderder uit zijn vertrouwe-

Gebbetje: pretje. — Haai: kranig. — Godin: goed; in orde. — Gif: sluw. — Flonkewitter: smuller.