De Jordaan, van Nes en Zeedijk

39

lijke oogen hoe méér hij dronk. Plots gooide hij zijn beurs vlak voor zijn handen leeg, begon Knakworst ijverig te tellen. Dat had nog nooit een der jonges van hem gezien en Simbad keek beduusd.

— Soo'n gesond kreng,... bromde de uitsmijter,... met geen siektevlekkie op s'n varkeskop,... ging tellet... Straks zou ie gibbisse, die vette joekel,... die dronke brandweerkar!

Jaap's gezicht trok onnoozel-glad en zijn oogen keken verbaasd. Wat had hij nou aan de hand? Hij grabbelde tusschen zijn guldens, kwartjes en kleingeld, draaide en keek,... en telde weer opnieuw. Bad-Aap nipte en slurpte fijntjes een beetje sap.

— Wè hei je toch? ... vroeg Simbad droog.

— Dat is sterk!... Manus,... bij je kanus ... da hei je nooit-nie beleefd...

Jaap stotterde van gebluftheid en begreep er geen snars van.

— Nou ... nou ... jullie benne d'r toch ... toch sélf bij... geweest, nie? ...

— Wi nou? ... vroeg Simbad al onnoozeler.

— Kijk ... verklaarde goedig en zonder een aasje wantrouwen Jaap,... toen ... toen... ik kwam ... sie je ... ha'k precies... negen en dertig pietermanne bij me ...

— Nou? ... beet kort Simbad en Hannes vroeg mee.

— En nou ... ik heb toch toesjoer gewonne ... nie? ...

— Vast!... beaamden ze allen.

— Loek dan... nou hè'k efïetjes twee en dertig pieke...

— Jouw knar deugt nie,... spotte Simbad.

— Me knar... me knar? ... loop jij na de maan en pluk sterre!... lachte Jaap en de goeierd, geen wantrouwen koesterend, vond alleen het geval doodkomiek en vroeg geen uitleg. En breed schaterde hij uit:

Gibbisse: toehappen. — Joekel: hond. — Pietermanne: guldens. — Loek: kijk.