De Jordaan, van Nes en Zeedijk

36

Alle scheldwoorden vielen havenend op Jaap's vette gezicht, die in dronkemans-gulheid niets deed dan lachen en toch zichzelf bestraffend zeggen:

^x — Nie swamme!... hou je knol bij de kaarte!... Maar dadelijk vergat hij zijn waarschuwing weer, begon hij onder het deelen te zingen:

Se wist nie wie haar dat besorgde ...

Se kon de naam nie fan die kwast...

Maar toen 't kind kwam en sy 't worgde...

Gong se foor fijf jaar in de kast.

Hannes de praktizijn verbeet zich. Zoo een kiekeboezwab-ber! Manus had schik in den onnoozel-tierigen Jaap. Maar tegelijk loerde zijn eene, wijdgesperde oog naar Simbad, of hij weer konkelefoesies maakte. Betrappen kon hij hem op niet één valschen trek. Jaap, naar Hannes toegebukt, beweerde dat hij van avond zijn wijf op lekkere palingvellen zou trakteeren en een flacon versch water.

— Da tik ik fan Ledeboer, vat je?

Jaap speelde nonchalant, maar het geluk vertroetelde hem. Hij kreeg de mooiste kaarten. Alles verknoeide Jaap en tóch won hij. Ouder-gewoonte lei de kastenmaker zijn kralen beursje wijd open, voor zich op tafel en telkens duwde hij bij propjes de winst saèm als stopte hij een worstdarm. Hij lachte, lachte en kon niet stil zitten.

— Kijk ... die potjes van Jet... Wat staat d'r? ... Crè ... Crè ... Crème Simon ... Lè maar soo hè? ... WS stom,... soo'n kniptor!...

— As Jet d'r nou ereis d'r dagvaardings ophing,.. giftigde Hannes,... weges koppelarij!

— Kijk es, pruike!... Ik sel dichtgroeie... pruike!... gierde Jaap, wijzend naar een dot rood haar die over een geel satijnen corset heen geslingerd lag.

— Seg Bochel-binnesak, nou sie 'k 't... Wa hei jij 'n kringe onder je doppe.

Doppe: oogen.