De Jordaan, van Nes en Zeedijk

33

Figeleer maar vrij... Centuurbaan stille zij .. . 't Was in de lente,

in buurt YY!...

Toen holde hij de trappen af.

Den volgenden middag zat Manus te wachten op dezelfde plaats voor het raam, waarop waterig licht scheen. Er zou weer gespeeld, nu geklaverjast worden. De kerels hoorde hij op de trap. Tusschen het zoekend en aarzelend geschuifel, den leidenden, vasten tred van Simbad, die den weg wist. De uitsmijter scheen in een hoog-vroolijke bui. Hij had nieuwe trappertjes gekregen van zijn Madame. Twee jongens bracht hij mee. Jaap Knakworst en Hannes van Na-de-Kale.

Hannes was een sluwe zuurpruim, die niet van lachen, maar altijd van dobbelen hield. Zichzélf noemde hij met ophef: praktizijn-zaakwaarnemer mét informatiebureau. Maar de jongens kenden hem als stiekemen seeferaar en uitgeslepen geldleener. Jaap Knakworst was de goedige gulheid en het kinderlijke vertrouwen in eigen persoon. Hij had altijd lol, bij het ergste verdriet en onder de naarste gebeurtenissen. Bij een begrafenis sloeg hij de leut net zoo hard onder de ״jonges" als bij een trouwpartij. En altijd ademde Jaap in een lichten jeneverroes. Dat stond gekleed, vond Jaap. Eerste-klas kastenmaker werd hij genoemd en soms bleef hij „dag-en-nacht" zeven weken lang doorwerken om er dan dadelijk daarna weer drie te verzwabberen. Dan had hij zijn kralen beurs twaalf uur lang open voor zich en betaalde maar zonder v/eet.

Ze schoven alle drie rumoerig bij, tusschen den rommel van Joden Jet, waarop Manus „één oogie" hield. Simbad zong, terwijl hij een pleureuse van den muur losscheurde en op den glinimenden varkensslagerskop van Jaap stak:

Trappertjes: schoenen. - Seeferaar: dief.

Van Nes en Zeedijk