De Jordaan, van Nes en Zeedijk

32

Het kookte in Simbad. Die ploert was ree. Bij die kon je geen effetief pompertje gebruiken. Nou zag hij ook Minus valsch spelen. Louw sjoege geven.

Weer wierp hij de doffe dobbelsteenen in, uit, en weer stampte hij de schijven in hun hoeken. Hij wilde dat Bad-Aap zijn kwaadaardige woede merken, voelen zou uit zijn slaan en patsen. Maar Manus bleef doodkalm gappen. En Simbad durfde geen woord zeggen.

— Boef, heikneiser, voddepeeser!... schold Simbad binnensmonds.

Een strakke stilte begon tusschen de mannen aan te dreigen. Onrustig schoof Simbad en de smalle stoel kraakte onder zijn giftige pens. Hij kuchte, vloekte nu luid.

— Nou win je hè Bochel!... kermde zijn stem.

— Wat sou 't? ... zei Manus doodbedaard.

Simbad ronkte; zijn adem zwol aan. De wrok groefde de vette rimpels nog dieper in zijn laag voorhoofd. Maar de luchtige en rustige kalmte van Manus hield hem in bedwang. De Bochel had gewonnen, dank zijn valsch tegenspel. Simbad stond op, stikte half in zijn boord. Hij blies en ratelde:

— Verdikke... jij wint!... Ik most je... 'n stamp voor je maag geve... leelijke piratekop!... Ik most je effe an je jassie schudde!

— Simbad,... de jonges!... waarschuwde Manus on-verhoed en weer achter de woorden van den uitsmijter tastend naar diens angstgedachten.

Simbad begreep. Weer vloekte hij woest en terwijl hij zich rekte om tot kalmeerende bezinning te geraken, leek zijn harde kop de zoldering van de lage kamer te willen oplichten. En hij héd zich beheerscht. Hij wou zich niet blootgeven. Manus zat zich weer in zware sluierwolken weg te rooken; zweeg. Nu moest Simbad ook iets doen en zwaar bulderde zijn bas:

Ree: uitgeslapen. — Pompertje: valsche sleutel.