De Jordaan, van Nes en Zeedijk

3i

— Soo,... zei droog Manus, die nu zekerheid had dat Sim valsch speelde.

— 'n Schimmetje ophede,... praatte Simbad weer door, al dobbelsteenen werpend en schijven schuivend.

— Nét,... stemde Manus kort en bezinnend in.

— Daar hei je ... verklaarde Sim, al vuriger en jachtiger zijn ״daaien" kantelend,... daar hei je die Lou hè,... soo'n strot van benauwenis ie had, die opschepper ... toen die aare s'n makkers gong roepe... 't Water is in de sloep geslage .. ! jWacht... dat binne weer sesse... klak-klak-klak!... schuif-kla'k-pats!

Manus had het nu gezien: Simbad plaatste niet wat hij wierp, óf hij las zijn worp valsch. In de duizelende snelheid van zijn spel dacht de uitsmijter onopgemerkt te blijven.

Manus zei niks, dampte heel zwaar en kneep weer zijn linker. Nu begon ook hij veel sneller te spelen, wierp de daaiers dat ze wild kantelden en telde vóór ze stil lagen. Tweeën gooide Peet en „ijskoud" zei hij: vieren... klak-pats ... klak-klak!

— Wat? ... schrikte Sim.

— Wat? ... vroeg doodbedaard Bad-Aap en keek verschrikkelijk met zijn eene oog.

— Louw sjoege,... bromde Simbad in zichzelf en zijn dikke lippen vraten de vloeken... Zou de luizekriek hem doorzien hebben?

— Ik docht... haperde Simbad's stem na.

— En ïk docht niks!... sneed scherp de Bochel af. Hij kende de stompe krachtknuisten van Simbad, de moordende knoesten. Maar bang was hij toch niet. Lefsau-gers van dit gehalte wist Manus wel te temmen. Eén woord aan de „jonges" van Nes en Warmoesstraat beneden, dat hij hém, Manus, had beseibeld en de uitsmijter kreeg

- een zwaar saffiaantje te rooken.

— Seg vervloekte Bochel,... wat gooi jij langsaam!

Louw sjoege: geen erg geven. — Beseibeld: in de maling genomen; bedrogen.